…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๑๕…
…หยิบยกเอาบทกวีธรรมของครูบาอาจารย์มาพิจารณา เพื่อเป็นแบบอย่างในทางธรรมบทกวีธรรมทั้งหลายนั้น เกิดจากสภาวธรรมสภาวจิตที่จดจ่ออยู่กับธรรม…
…ตัวกู-ของกู…
๐ ถ้าจะอยู่ ในโลกนี้ อย่างมีสุข
อย่าประยุกต์ สิ่งทั้งผอง เป็นของฉัน
มันจะสุม เผากระบาล ท่านทั้งวัน
ต้องปล่อยมัน เป็นของมัน อย่าผันมา
๐ เป็นของกู ในอำนาจ แห่งตัวกู
มันจะดู วุ่นวาย คล้ายคนบ้า
อย่างน้อยก็ เป็นนกเขา เข้าตำรา
มันคึกว่า “กู-ของ-กู” อยู่ร่ำไป
๐ จะหามา มีไว้ ใช้หรือกิน
ตามระบิล อย่างอิ่มหนำ ก็ทำได้
โดยไม่ต้อง มั่นหมาย ให้อะไร ๆ
ผูกยึดไว้ ว่า “ตัวกู” หรือ “ของกู”ฯ
…ท่านพระอาจารย์พุทธทาส ภิกขุ…
…วันเวลาที่ผ่านไปในทุกขณะนั้นชีวิตกำลังคืบคลานไปสู่ความตายทุกขณะวันเวลาของชีวิตที่เหลืออยู่นั้นสั้นลง จึงต้องทำชีวิตที่เหลืออยู่นั้นให้มีคุณค่ามากที่สุดเท่าที่จะทำได้ พยายามก้าวเดินปฏิบัติตนไปตามทางสายกลาง ก้าวย่างตามทางแห่งมรรคองค์แปด ไปตามกำลังที่สั่งสมมา อาจจะช้าแต่ว่ามั่นคง พยายามทำให้ได้ ซึ่งดีกว่าไม่ได้ทำ เตือนสติตนเองอยู่เสมอมิให้เผลอเดินออกนอกลู่นอกทางซึ่งอาจจะก้าวพลาดไปบ้าง แต่ระลึกได้ทันดึงจิตนั้นกลับเข้าสู่เส้นทางได้ ไม่เสียหายจนเกินไป
…พยายามละวางตัดสิ่งต่าง ๆ ที่เป็นภาระให้ลดน้อยเบาลง เพื่อความเป็นพุทธะที่แท้จริง ทุกสิ่งที่ผ่านมานั้นคือการเรียนรู้เพื่อให้สิ้นความสงสัย เมื่อรู้เห็นและเข้าใจมันก็ต้องปล่อยวาง เพราะสิ่งเหล่านั้นเป็นเพียงทางผ่านของการฝึกจิต ยังไม่ใช่ที่สุดของเป้าหมายปลายทาง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๖ มีนาคม ๒๕๖๕…