…ช่วงหนึ่งของวันเวลาและอารมณ์…
๐ เหนื่อยนัก อยากพักผ่อน เอนกายนอน แนบพื้นดิน
สููดดม ซึ่งไอกลิ่น ของผืนดิน ที่เกิดมา
เดียวดาย ใต้ฟ้ากว้าง บนเส้นทาง แสวงหา
ก้าวผ่าน กาลเวลา ผ่านร้อยป่า และภูดอย
ฝึกตน และฝึกจิต เพื่อหมู่มิตร ที่รอคอย
ฝันไว้ ใช่เลื่อนลอย จิตไม่ถอย ซึ่งศรัทธา
เรียนรู้ ปริยัติ ปฏิบัติ ภาวนา
สติ และปัญญา เพื่อค้นหา สัจจธรรม
๐ น้อมใจ มาดูจิต ดูความคิด และกฏกรรม
สิ่งที่ ควรกระทำ เป็นประจำ สืบกันมา
รู้ธรรม และเห็นธรรม ถ้าไม่ทำ ก็ไร้ค่า
ความรู้ ในตำรา ต้องนำมา ใช้ได้จริง
นำธรรม มาประยุกค์ ใช้กับทุก สรรพสิ่ง
ในโลก แห่งความจริง ไม่หยุดนิ่ง มีเปลี่ยนแปลง
๐ ทุกสิ่ง ล้วนเคลื่อนไหว เหมือนใบไม้ ที่กวัดแกว่ง
โดนลม ที่พัดแรง กิ่งไม้แห้ง ย่อมร่วงลง
ชีวิต ก็เหมือนกัน เมื่อถึงวัน ไม่มั่นคง
ชีวิต ย่อมดับลง จึงฝึกปลง ก่อนจะตาย
ชีวิต ที่เหลืออยู่ ควรจะรู้ ซึ่งความหมาย
เตรียมตน ก่อนจะตาย ยังไม่สาย ที่จะทำ….
…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๒๙ พฤศจิกายน ๒๕๕๔…