ชีวิตเป็นของน้อยนิด ทุกขณะจิต กำลังเดินไปสู่ความตาย

…ชีวิตเป็นของน้อยนิด ทุกขณะจิต กำลังเดินไปสู่ความตาย จึงต้องฝึกวางจิตก่อนตาย ฝึกปล่อยวางธาตุขันธ์ก่อนตาย ไม่ไปโวยวายตกใจกลัวกับธาตุขันธ์ที่มันกำลังเสื่อมไป ธาตุมันจะแตกจะดับก็เป็นเรื่องของธาตุ มันเป็นเรื่องของธรรมชาติที่ต้องเป็นไป แต่ใจเรานั้นไม่ได้ดับ ยังรับรู้และเห็นความเสื่อมของธาตุนั้นอยู่

…ที่เราไปโวยวายตกใจกลัวนั้น ก็เพราะว่าเราเข้าไปยึดถือมันจึงเป็นอุปาทานขันธ์ ซึ่งถ้าเราละวางอุปทานเสียได้ไม่เข้าไปยึดถือจนเกินไป ใจเราก็จะสงบและไม่เป็นทุกข์กับความเสื่อมไปของธาตุทั้งหลายนั้น เพราะทุกอย่างในโลกนี้ มันเป็นเช่นนั้นเองคืออยู่ภายใต้กฏของพระไตรลักษณ์ การเกิดขึ้น การตั้งอยู่และการดับไปนั้น มันเป็นเรื่องของ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา…

… ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
….รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๕๔…