รำพึงกวีธรรมตามรายทาง

…รำพึงกวีธรรมตามรายทาง …

…พอมีเวลาว่างจากโยธากัมมัฏฐานจึงใช้เวลาที่พักมาเขียนบทกวีธรรมนำเสนอสาระธรรมเป็นคำกวี ตามที่ได้ประสพพบมา…

…วันที่ฟ้า หมองหม่น ตะวันดับ
แสงแดดลับ ซ่อนกาย ในเมฆหนา
สายลมหนาว พัดผ่าน กาลเวลา
ต้องกายา หนาวเย็น เป็นบางคราว

…มองสองข้าง ทางที่ เรานั้นผ่าน
มีเหตุการณ์ มากมาย ในลมหนาว
เก็บบันทึก ต่อเนื่อง เป็นเรื่องราว
แล้วส่งข่าว เล่าขาน สิ่งผ่านมา

…มองทุกสิ่ง เป็นธรรมะ จะได้คิด
คอยเตือนจิต เตือนใจ ให้ศึกษา
เพื่อเพิ่มพูน สติ และปัญญา
พัฒนา ความคิด จิตวิญญาณ

…เก็บสิ่งที่ มีสาระ มาเสนอ
สิ่งที่เจอ มากล่าว และเล่าขาน
สิ่งที่เห็น ที่พบ ประสพการ
ธรรมทาน มอบให้ ด้วยใจจริง

…เป็นธรรมะ ที่ไร้ ซึ่งรูปแบบ
ไม่คับแคบ เปิดกว้าง ในทุกสิ่ง
แต่ไม่ขาด สาระ ความเป็นจริง
ทั้งชายหญิง อ่านได้ ไม่เลือกวัย

…ทุกบทตอน นั้นมี ธรรมะแฝง
ให้เป็นแหล่ง เรียนรู้ รูปแบบใหม่
บันทึกธรรม นำเสนอ ทุกวันไป
ก็เพื่อให้ ได้คิด พิจารณา

…เพื่อนำมา ปรับใช้ ในชีวิต
ชี้ถูกผิด แนวทาง แก้ปัญหา
เตือนให้มี สติ และปัญญา
เพื่อให้พา ตัวรอด และปลอดภัย

…ใครจะคิด อย่างไร ไม่ไหวหวั่น
เพราะเรานั้น เตรียมจิต คิดแก้ไข
ปัญหามา ปัญญามี ทางที่ไป
เพราะว่าใจ บริสุทธิ์ หยุดจองเวร….

…แด่ทุกบทความ บทกวีที่นำเสนอมา…

…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๖ ธันวาคม ๒๕๖๓…