รำพึงเป็นบทกวีกับชีวิตที่ผ่านมา

…เสียศูนย์หรือว่าฉัน สูญเสีย
เพราะฉันเหนื่อยฉันเพลีย ฤาไฉน
เพราะฉันพ่ายฉันแพ้ หรือไร
หวังไว้ไม่สมต้อง ซมซาน

…รำพึงเป็นบทกวีกับชีวิตที่ผ่านมา…
…เหนื่อยนักอยากพักผ่อน….
…เอนกายนอนลงแนบดิน….
…ซบพื้นธรนินท์…
…กลับคืนสู่ที่จากมา…
…เร่ร่อน รอนแรม เรื่อยเรื่อย

เหน็ดเหนื่อย เหน็บหนาว หนักหนา
โดดเดี่ยว เดียวดาย ดวงดา
มุ่งมา มีมิตร มากมาย

…เพราะฉันหวังตั้งใจและใฝ่ฝัน
ให้โลกนั้นมีสุขและสดใส
จึงทุ่มเทมุ่งหมายด้วยกายใจ
สร้างโลกใหม่ที่สวยสดและงดงาม

…เป็นความฝันของกลุ่มคนหนุ่มสาว
เมื่อวัยเยาว์ฝันใฝ่ไม่เกรงขาม
เป็นกบฏต่อสังคมที่เลวทราม
ก้าวเดินตามความคิดที่ผิดทาง

…วันเวลาผ่านไปฉันได้คิด
เพราะชีวิตได้พบแสงสว่าง
มีพระธรรมชี้นำสู่แนวทาง
ให้ออกห่างจากโลกที่วุ่นวาย

…สู่เส้นทางสายธรรมนำชีวิต
เปลี่ยนความคิดมุ่งหาซึ่งจุดหมาย
ของชีวิตการเกิดแก่และเจ็บตาย
ขอถวายแด่พระพุทธเป็นบูชา…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๓๑ มกราคม ๒๕๖๔…