…รำพึงธรรมก่อนทำวัตรเช้า…
…ชีวิตก้าวข้ามความตามมาหลายครั้ง ในสมัยที่ยังไม่รู้จักคุณค่าของชีวิตเดินอยู่บนเส้นทางที่พลาดผิดจิตนั้นห่างไกลธรรม เพลิดเพลินในการประกอบกรรมอันเป็นอกุศลโดยไม่มีความรู้สึกรักตัวและกลัวตายในสิ่งที่ได้กระทำลงไป ชีวิตที่รอดมาได้จนถึงวันนี้มันจึงคือกำไรของชีวิตเมื่อมีความรู้สึกสำนึกผิด ชีวิตที่เหลือก็ไม่มีอะไรที่จะน่ากลัวอีกต่อไปเพราะเวลาที่เหลืออยู่ มันคือกำไรของชีวิต ที่จะให้เราประกอบกรรมดี…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑ มีนาคม ๒๕๖๔…