กล่าวธรรมคำกวี “บนสายธารแห่งกาลเวลา”

…กล่าวธรรมคำกวี “บนสายธารแห่งกาลเวลา”…
…ดอกบัวบาน งามเด่น เป็นสง่า
เสียงนกกา ขับขาน กังวานใส
วันเวลา แห่งชีวิต ล่วงเลยไป
เช้าวันใหม่ ตื่นขึ้นมา รับอรุณ

…อรุณรุ่ง เรืองรอง แสงทองส่อง
นั่งเหม่อมอง พาใจ ให้อบอุ่น
ธรรมชาติ สรรค์สร้าง อย่างสมดุล
ธรรมชาติ มีคุณ เกินบรรยาย

…สายลมพัด โชยมา จากชายเขา
ลมแผ่วเบา พัดมา เมื่อยามสาย
สายลมเย็น พัดผ่าน ให้สบาย
ลมต้องกาย สบายใจ ไร้กังวล

…นั่งทบทวน ชีวิต ที่ผ่านมา
มองหาค่า ควรคู่ ซึ่งเหตุผล
นับเป็นบุญ ที่ได้เกิด มาเป็นคน
เป็นกุศล ได้สร้าง เส้นทางดี

…ชีวิตนี้ ไม่ยืนยาว อย่างที่คิด
ควรจะใช้ ชีวิต ให้ถูกที่
ทำชีวิต ให้พอเพียง และพอดี
ทุกอย่างมี เหตุและผล ค้นให้เจอ

…ช่วงเวลา ของชีวิต ที่เหลืออยู่
ควรเรียนรู้ สร้างสรรค์ อยู่เสมอ
อย่าประมาท ปล่อยใจ ให้เผลอเรอ
สิ่งที่เจอ ควรคิด พิจารณา

…ทุกสิ่งอย่าง อยู่ใน พระไตรลักษณ์
ไปตามหลัก ที่ได้เห็น และศึกษา
มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วจากลา
อนิจจา ทุกขัง อนัตตา

…อย่าประมาท ในวัยที่ เหลืออยู่
เร่งกอบกู้ ให้ชีวิต มีคุณค่า
อย่ามัวรอ โอกาส และเวลา
วันข้างหน้า อาจไม่มี ให้ได้เจอ…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๔ มีนาคม ๒๕๖๔…