คิดไป เขียนไป ปฐมบท

…คิดไป เขียนไป ปฐมบท…

…ปรับโลกเข้าหาธรรม เลือกเฟ้นธรรมที่เหมาะสมกับโลก นำมาใช้กับสิ่งที่กำลังคิดและกิจที่กำลังทำ ประยุกต์ใช้ให้เข้ากันกับปัจจุบันธรรมเพื่อความเจริญก้าวหน้าทั้งในทางโลกและทางธรรมแก่ตนเองและคนรอบกาย สิ่งที่คิดมันจึงไม่ใช่ความวุ่นวายฟุ้งซ่าน แต่เป็นการฝึกจิตให้รู้จักการระลึกนึกคิด รู้จักการพิจารณาเข้าหาเหตุและผล บนพื้นฐานของความเป็นจริง จากสิ่งที่กำลังเป็นอยู่รอบกายทั้งหลาย ที่กำลังดำเนินไป วิเคราะห์ไปยังสิ่งที่ยังไม่มาถึง และสรุปถึงสิ่งที่ได้ผ่านพ้นมาโดยใช้สติและปัญญาที่มีธรรมนั้นมานำความคิด เป็นการฝึกจิตให้อยู่กับปัจจุบันธรรม

…การเผยแผ่ธรรมะนั้น สิ่งที่สำคัญคือการทำอย่างไรที่จะให้ญาติโยมเขาเข้ามาหาเรา ซึ่งเรื่องนี้ต้องใช้หลักจิตวิทยามองหาความชอบพื้นฐานของแต่ละบุคคล นำเสนอในสิ่งที่เขามีความชอบความสนใจอยู่แล้ว และสิ่งนั้นต้องประกอบด้วยกุศลธรรม เราต้องสร้างความคุ้นเคยกันเพื่อลดความกดดัน ความรู้สึกที่แปลกแยกและแตกต่างระหว่างกันออกไป ไม่ไปยัดเหยียดธรรมให้เขาปฏิบัติในขณะที่เขานั้นยังไม่พร้อมน้อมนำธรรมที่เหมาะสม มานำเสนอแก่เขา แสวงหาจุดร่วม สงวนจุดต่างไม่เข้าไปลบล้างพฤติกรรมเก่าๆของเขาในทันที เพราะมันจะทำให้มีแรงต่อต้าน จึงต้องใช้ระยะเวลาในการละลายพฤติกรรมเก่าของเขาเหล่านั้น ที่เคยเป็นมา จึงต้องใช้เวลาและความอดทนในการสอนให้เขารู้ธรรมตามความเหมาะสมของแต่ละบุคคล โดยใช้กุศโลบายธรรมที่แตกต่างกัน ตามจังหวะ เวลา โอกาสสถานที่และตัวบุคคล ใช้การสอนแบบไม่ได้สอน คือการทำให้ดู อยู่ให้เห็นในสิ่งที่เป็นไปได้และทำได้จริงเขาจะซึมซับรับรู้เองไปโดยธรรมชาติที่เขาได้คลุกคลีและคุ้นเคย…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๔ ตุลาคม ๒๕๖๕…