…คิดไป เขียนไป บทที่ ๑๗…
….”เรียนเรื่องทางโลกนั้น เรียนไป ๆ ก็ยิ่งทำให้กิเลสหนาขึ้นทุกขณะแต่ถ้าเรามาเรียนธรรมะเรื่องกาย เรื่องจิต เรื่อความคิดของตัวเราเองมาเรียนเรื่องการลดละ กิเลสตัณหาและอัตตา ละโลภ ละโกรธละหลง ละกิเลส ละตัณหา และอัตตา มันก็มีแต่จะเบาบางลงจนไม่มีภาระ เมื่อจิตเข้าถึงธรรมะแล้วจิตนั้นก็ย่อมจะเป็นสุข ไม่ทุกข์อยู่กับโลกธรรมทั้งหลาย”…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๙ พฤศจิกายน ๒๕๖๕…