เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๑๒

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๑๒…

…ทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ ล้วนแล้วตั้งอยู่ในกฎของพระไตรลักษณ์นั้นคือความเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตามีการเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วดับไปในที่สุด เพราะเข้าไปยึดถือในสิ่งที่ไม่เที่ยงแท้ มันเลยทำให้เกิดทุกข์

…ได้บอกกล่าวแก่ผู้ศึกษาธรรมอยู่เสมอว่า อย่าได้รีบด่วนสรุปหรือไปฟันธงว่าสิ่งที่เรานั้นรู้ เห็นและเข้าใจว่ามันต้องเป็นอย่างนั้น มันต้องเป็นอย่างนี้ ซึ่งผู้ที่สามารถจะชี้ชัดฟันธงได้นั้น มีเพียงพระพุทธเจ้าเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น

…ฉะนั้นเราจึงต้องพยายามเตือนสติตัวเราอยู่ตลอดเวลา ไม่ให้หลงสติไปยึดถือในสิ่งที่รู้และเห็นจนเกินไปและเมื่อรู้อะไรเห็นอะไร ให้เราเอาไปเทียบเข้ากับหลักธรรม ว่าสิ่งนั้นตรงกันหรือไม่และถ้าไม่ตรงกับหลักธรรม ก็อย่าไปพยายามตีความหลักธรรมให้มาตรง มารองรับความเห็นของเรา เราต้องกลับมาดูที่ตัวเรา ดูการปฏิบัติของเราว่ามันคลาดเคลื่อนไปจากหลักธรรมตอนไหน ตรงไหน ให้มาปรับที่ตัวเรา อย่าไปปรับที่หลักธรรมซึ่งถ้าเราทำอย่างนั้นได้ก็จะทำให้ไม่หลงทาง….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๓ มีนาคม ๒๕๖๕…