เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๗

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๖๗…

….พระพุทธพจน์…..

…เหตุ ๖ ประการเหล่านี้คือ
– การนอนตื่นสาย ๑
– การเสพภรรยาผู้อื่น ๑
– การผูกเวร ๑
– ความเป็นผู้ทำแต่สิ่งอันหาประโยชน์มิได้ ๑
– มิตรชั่ว ๑
– ความเป็นผู้ตระหนี่เหนียวแน่น ๑

ย่อมกำจัดบุรุษเสียจากประโยชน์ที่จะพึงได้พึงถึง…
…(ที.ปาฏิ.๑๘๕ )…

…ธรรมทั้งหลายทั้งปวงนั้น เป็นสภาวะแห่งปัตจัตตัง รู้ได้เฉพาะตนโดยการปฏิบัติ การศึกษาปริยัติ การอ่านการฟังนั้นเป็นเพียงขั้นพื้นฐานเป็นเพียงการเก็บข้อมูลหาแนวทางหาแบบอย่างที่จะนำไปปฏิบัติเพียงแต่ฟัง เพียงแต่อ่าน เพียงแต่คิดจิตนั้นยังไม่ถือว่าเข้าถึงธรรม จำได้พูดได้และเข้าใจ สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงความคิด เป็นเพียงนามธรรม เป็นเพียงความฝัน เป็นเพียงจินตนาการ

…ตราบใดที่ยังไม่ได้เอาธรรม ที่ได้ยินได้ฟัง ได้ศึกษานั้น นำมาปฏิบัติ ก็เป็นได้เพียงนกแก้วนกขุนทอง ที่ท่องได้พูดได้ เป็นเพียงใบลานเปล่า เพราะว่ายังไม่เข้าถึงสภาวธรรมที่แท้จริง “รู้ธรรม เห็นธรรม เข้าใจธรรม แต่ยังไม่ได้ทำ” จึงเข้าไม่ถึงธรรม ไม่มีธรรมเป็นเครื่องอยู่และไม่ได้อยู่ในธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๗ พฤษภาคม ๒๕๖๕…