เดือน: กันยายน 2565

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๘๔…

…การรักษาศีลนั้นคือการเจริญสติเพราะผู้ที่รักษาศีลนั้นต้องมีสติอยู่กับกายและจิต ในการที่จะคิด จะพูดและจะทำเรียกว่าต้องสำรวมอินทรีย์อยู่ทุกขณะจิตเพื่อไม่ให้ล่วงละเมิดข้อห้ามของศีลที่รักษาศีลจึงคือที่มาของสติพละ และสิ่งที่ได้มาควบคู่กับสติในการรักษาศีลก็คือองค์แห่งคุณธรรม “หิริและโอตตัปปะ” สิ่งนั้นก็คือความละอายและเกรงกลัวต่อบาป เพราะการที่เราไม่กล้าที่จะล่วงละเมิดข้อห้ามของศีลนั้นเพราะเรามีความละอายและเกรงกลัวต่อบาป เป็นตัวกระตุ้นเตือนเพื่อให้เกิดจิตสำนึก ความรู้สึกผิดชอบชั่วดี…

…ปลายทางยังอยู่อีกยาวไกล….

๐ คนไร้ราก ร่อนเร่ พเนจร
ไร้ถิ่นฐาน ถาวร อยู่อาศัย
เพราะเกิดมา มีกรรม จึงทำใจ
ร่อนเร่ไป ตามหน้าที่ เพราะมีกรรม

๐ เคยคิดหยุด ปักหลัก อยากพักบ้าง
หยุดการสร้าง การสอน ที่ซ้ำซ้ำ
ปลีกวิเวก ภาวนา ศึกษาธรรม
แต่ว่ากรรม ยังไม่หมด ต้องอดทน

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๘๔”

…๑ กันยายน ร่วมรำลึกและไว้อาลัย แด่ สืบ นาคะเสถียร…

…ตำนานนักอนุรักษ์ไทย ผู้รักป่าไม้สัตว์ป่าและธรรมชาติ ด้วยชีวิตและจิตวิญญาณ วันที่๑ กันยายน พ.ศ.๒๕๖๕ นี้ ครบรอบการจากไป ๓๒ ปี ของสืบ นาคะเสถียร..ผู้ยอมสละชีวิตเพื่อปลุกจิตสำนึกให้รักษ์ป่า

อ่านเพิ่มเติม “๑ กันยายน ร่วมรำลึกและไว้อาลัย แด่ สืบ นาคะเสถียร”

…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๔๘…

…”การปฏิบัติธรรมคือการทำกิจชีวิตจึงมีกิจที่ต้องทำ” คนเรานั้นมีการสื่อสารกันด้วยการใช้ภาษาทั้งภาษาพูดและภาษากายสื่อความหมายเพื่อให้เข้าใจกันและการพูดของคนเรานั้น ก็มีหลายประเภทเช่น คิดดี พูดดีทำดี…คิดดี พูดดี แต่ทำไม่ได้

…คิดดี พูดไม่ดี แต่ทำได้ คิดดี พูดไม่ดี และทำไม่ได้คิดไม่ดี พูดดี แต่ทำไม่ได้คิดไม่ดี พูดไม่ดี และไม่ทำอะไรโปรดลองคิดเล่นๆดูว่าเราอยู่ประเภทไหน (ห้ามคิดเข้าข้างตัวเองนะ) คนบางคนพูดดีจนกลายเป็นดีแต่พูด เพราะพูดแล้วไม่เคยทำได้อย่างที่พูดเลย

อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๔๘”

…ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๔๘…

…ชีวิตก้าวข้ามความตายมาหลายครั้ง ในสมัยที่ยังไม่รู้จักคุณค่าของชีวิตเดินอยู่บนเส้นทางที่พลาดผิดห่างไกลจากธรรม เพลิดเพลินในการประกอบกรรมอันเป็นอกุศล โดยไม่มีความรู้สึกรักตัวและกลัวตายในสิ่งที่ทำ ชีวิตที่รอดมาได้จนถึงวันนี้มันจึงคือกำไรของชีวิต เมื่อมีความรู้สึกสำนึกผิดชีวิตที่เหลือก็ไม่มีอะไรที่น่ากลัว

อ่านเพิ่มเติม “ใคร่ครวญธรรมไปตามกาล บทที่ ๔๘”

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๘๓…

…รางวัลความสำเร็จของชีวิตมิได้วางไว้ที่จุดเริ่มต้น แต่อยู่ปลายทางของชีวิต และหนทางที่ต้องก้าวผ่านไปนั้นไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ย่อมมีอุปสรรคขวากหนามอยู่บนเส้นทางที่ย่างผ่าน ทุกอย่างที่ชีวิตได้พานพบล้วนเป็นประสบการณ์ของชีวิต ความพลาดผิดพลาดพลั้งจึงไม่ใช่ความล้มเหลว แต่มันเป็นบทเรียนของชีวิตที่สอนให้เราเรียนรู้…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๘ กรกฎาคม ๒๕๖๔…