ทบทวนธรรมในยามดึก

…ทบทวนธรรมในยามดึก…

…การที่เรานั้นได้บันทึกสภาวะธรรมที่ได้เกิดขึ้นไว้นั้น เพื่อเป็นการย้ำเตือนแก่ตนเอง ให้ระลึกถึงสิ่งที่เรามุ่งหวังและสิ่งที่ได้ตั้งใจไว้ในการประพฤติปฏิบัติธรรม ซึ่งการบันทึกเรื่องราวที่เกิดขึ้นไว้นั้น เมื่อวันเวลาผ่านไปนำกลับมาอ่านใหม่ มันให้อะไรแก่เรามากมาย ได้รู้ถึงความแปรเปลี่ยนไปจากอดีตที่ผ่านมาสู่ปัจจุบัน ทั้งในความคิดและการกระทำ

…จึงได้นำมาเสนอให้ท่านทั้งหลายได้รู้และเข้าใจ เพื่อจะได้ใช้เป็นแนวทางในการประพฤติปฏิบัติ ในการดำเนินชีวิตทั้งในทางโลกและทางธรรม ให้น้อมนำมาเป็นข้อคิดในการดำเนินชีวิตในโอกาสต่อไป เพื่อความเจริญในธรรมทั้งหลาย…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๕ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๔…

ทบทวนธรรมคำสอนพระอาจารย

…ทบทวนธรรมคำสอนพระอาจารย์…

๐ จิตที่ส่งออก เป็นสมุทัย…
ผลอันเกิดจากจิตที่ส่งออก เป็นทุกข์…
จิต เห็น จิต เป็นมรรค…
ผลอันเกิดจากจิตเห็นจิต เป็นนิโรธ…
ทุกข์…เท่านั้น เกิดมา พาหลงไหล
สมุทัย…ที่กำเนิด เกิดทุกอย่าง
นิโรธ…ธรรม นำไป ให้ถูกทาง
มรรค…สรรค์สร้าง สัจจะ สู่พระธรรม
เป็นของจริง จากสัจจะ อริยะ
องค์พุทธะ เลิศล้น ชนดื่มด่ำ
บอกโลกรู้ ดูให้เป็น จึงเห็นธรรม
เพื่อจะนำ หนึ่งชีวิต ไม่ผิดทาง…

…แด่ธรรมะของพระพุทธองค์…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๔…

รำพึงธรรมในยามดึก

…รำพึงธรรมในยามดึก…

“ทุกข์ไม่มา ปัญญาไม่มี บารมีไม่เกิด” เป็นคำสอนที่กล่าวกันมานานแล้วและเป็นความจริงมาตลอด เพราะว่ามนุษย์นั้นในยามที่มีความสุขมักจะหลงเพลิดเพลินลืมคิดถึงธรรม ดั่งที่เคยเขียนโศลกธรรมบทหนึ่งไว้ว่า…

“ตราบใดที่ยังมีหนทางไปใจย่อมไม่นึกถึงพระธรรมแต่เมื่อคุณชอกช้ำพระธรรมคือที่พึ่งสำหรับคุณ”

และโศลกธรรมอีกบทหนึ่งที่เขียนไว้ว่า…

“เมื่อยังไม่ถึงกาลเวลาที่เหมาะสมจิตย่อมเข้าไม่ถึงธรรมจึงยากที่จะอธิบายให้เข้าใจได้อดทนรอให้เขามีความพร้อมจึงกล่าวธรรม”…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๔…

รำพึงธรรมก่อนทำวัตรเช้า

…รำพึงธรรมก่อนทำวัตรเช้า…

…บนความเคลื่อนไหวของชีวิตที่ไม่หยุดนิ่ง ทุกสรรพสิ่งเคลื่อนไหวไปตามกาลเวลา แต่ใจของเรานั้นต้องมีความมั่นคง ไม่หลงไปกับภาพมายาทั้งหลาย ไม่เข้าไปมีส่วนร่วมในอารมณ์กระทบรอบกายทั้งหลาย พยายามทรงไว้ซึ่งสมณะจิต ดำเนินชีวิตอย่างไร้รูปแบบต่อไป…

…ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทำให้เราได้คิดและเห็นธรรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๑ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๔…

รำพึงเป็นบทกวีกับชีวิตที่ผ่านมา

…เสียศูนย์หรือว่าฉัน สูญเสีย
เพราะฉันเหนื่อยฉันเพลีย ฤาไฉน
เพราะฉันพ่ายฉันแพ้ หรือไร
หวังไว้ไม่สมต้อง ซมซาน

…รำพึงเป็นบทกวีกับชีวิตที่ผ่านมา…
…เหนื่อยนักอยากพักผ่อน….
…เอนกายนอนลงแนบดิน….
…ซบพื้นธรนินท์…
…กลับคืนสู่ที่จากมา…
…เร่ร่อน รอนแรม เรื่อยเรื่อย

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงเป็นบทกวีกับชีวิตที่ผ่านมา”

ระลึกธรรมเป็นคำกวีเพื่อเตือนตน

…ระลึกธรรมเป็นคำกวีเพื่อเตือนตน…

๐ ยกกวี ลำนำ คำครูสอน
เป็นบทกลอน สอนใจ ให้ครวญคิด
อย่าประมาท บาปกรรม อันน้อยนิด
ที่เกาะจิต เกาะใจ ในผู้คน

…“อย่าดูหมิ่น บาปกรรม อันน้อยนิด
จะไม่ติด ตามต้อง สนองผล
เหมือนตุ่มน้ำ เปิดหงาย รับสายชล
ย่อมเปี่ยมล้น ด้วยอุทก ที่ตกลง”…

๐ บทกวี คำสอน แต่ก่อนเก่า
สอนให้เรา ได้คิด จิตไม่หลง
มีสติ จัดวาง อย่างมั่นคง
เพื่อเสริมส่ง ให้คิด ด้วยจิตดี

อ่านเพิ่มเติม “ระลึกธรรมเป็นคำกวีเพื่อเตือนตน”

ณ จุดหนึ่งของกาลเวลา

…ณ จุดหนึ่งของกาลเวลา…

…ในยามที่มาให้เขาดีใจ ยามจากไปให้เขาคิดถึง… คือวิถีชีวิตส่วนหนึ่งของ สมณะไร้นาม-วจีพเนจร เดินทางรอนแรมไปทุกที่ตามที่ใจปรารถนา ไม่ยึดติดกับวันเวลาสถานที่และตัวบุคคล แสวงหาความหลุดพ้นการออกจากกองทุกข์ เดินอยู่บนหนทางสายกลางแห่งวิถีธรรม พยายามรักษาสติ คุ้มครองกายจิตอยู่ตลอดเวลา เพื่อรับกับสถานการณ์ทุกสิ่งทุกอย่างที่จะเกิดขึ้น

อ่านเพิ่มเติม “ณ จุดหนึ่งของกาลเวลา”

รำพึงธรรมคำกวีที่ข้างสระน้ำ

…รำพึงธรรมคำกวีที่ข้างสระน้ำ…

๐ เชื่อมั่น และศรัทธา
น้อมนำมา ซึ่งพลัง
สู่สิ่ง ที่คาดหวัง
สร้างด้วยจิต ความคิดตน

๐ ตั้งจิต คิดให้ดี
ในสิ่งที่ มีเหตุผล
ความดี มีทุกคน
ที่ได้สร้าง และทำมา

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมคำกวีที่ข้างสระน้ำ”

ระลึกธรรมเป็นคำกวีเพื่อเตือนตน

…ระลึกธรรมเป็นคำกวีเพื่อเตือนตน…

๐ ยกกวี ลำนำ คำครูสอน
เป็นบทกลอน สอนใจ ให้ครวญคิด
อย่าประมาท บาปกรรม อันน้อยนิด
ที่เกาะจิต เกาะใจ ในผู้คน

…“อย่าดูหมิ่น บาปกรรม อันน้อยนิด
จะไม่ติด ตามต้อง สนองผล
เหมือนตุ่มน้ำ เปิดหงาย รับสายชล
ย่อมเปี่ยมล้น ด้วยอุทก ที่ตกลง”…

๐ บทกวี คำสอน แต่ก่อนเก่า
สอนให้เรา ได้คิด จิตไม่หลง
มีสติ จัดวาง อย่างมั่นคง
เพื่อเสริมส่ง ให้คิด ด้วยจิตดี

๐ ฝึกทำดี เริ่มที่ ใจเราคิด
คือฝึกจิต วางใจ ให้ถูกที่
ให้จิตเป็น กุศล ส่งผลดี
ใจเรานี้ ก็จะห่าง ทางอบาย

อ่านเพิ่มเติม “ระลึกธรรมเป็นคำกวีเพื่อเตือนตน”

ปรารภธรรมคำกวีจากรอยทาง

…ปรารภธรรมคำกวีจากรอยทาง…

๐ วันเวลา ผ่านไป ไม่หยุดนิ่ง
สรรพสิ่ง เกิดดับ และลับหาย
ผ่านเรื่องราว หลายหลาก และมากมาย
บทสุดท้าย งานเลี้ยง ย่อมเลิกรา

๐ ชีวิตเรา มีทั้งเศร้า และทั้งสุข
บางครั้งทุกข์ เพราะใจ นั้นใฝ่หา
หลงผิดไป ในกิเลส เพราะอัตตา
และตัณหา ความอยาก ที่มากมาย

๐ เมื่อพบทุกข์ ควรหันมา เข้าหาธรรม
เพื่อจะนำ ชีวิต สู่จุดหมาย
เพื่อวางจิต วางใจ ให้ผ่อนคลาย
จิตสบาย กายสุข ก็เห็นทาง

อ่านเพิ่มเติม “ปรารภธรรมคำกวีจากรอยทาง”