รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

… ปีเก่าหรือปีใหม่ ทำอะไรที่เป็นบุญกุศลแล้วหรือยัง..?

…จะปีเก่าหรือปีใหม่ มันก็ไม่ต่างอะไรกันถ้าหากเรานั้นเข้าใจในเรื่องสมมุติบัญญัติ สาระสำคัญมันอยู่ที่ตัวเรา ว่าตัวของเรานั้นเคยได้ใคร่ครวญทบทวนดูพฤติกรรมทางกายและทางจิตของตัวเองหรือไม่ เรารู้จักตัวเราเองหรือไม่ เคยเห็นความดีและความไม่ดีของตนเองหรือไม่ เคยปรับเปลี่ยนละลายพฤติกรรมแย่ ๆ ของตนหรือไม่

…ถ้าคุณรู้และเข้าใจตนเองมากเท่าไหร่ความทุกข์ในใจของคุณก็จะเจือจางไปแล้วคุณจะเข้าใจในเรื่องกฎแห่งกรรมถ้าไม่เชื่อก็ต้องทดลองทำ…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๖ มกราคม ๒๕๖๔…

…รำพึงธรรมคำกวีตามรายทาง…

๐ เมื่อก่อนนั้น ฉันเป็น นักศึกษา
เขาเรียกว่า ปัญญาชน คนรุ่นใหม่
มีความคิด ที่ร้อนแรง และกว้างไกล
หวังจะสร้าง สังคมใหม่ อุดมการณ์

๐ให้ผู้คน ทุกแห่งหน และชนชั้น
มีสิทธิ เสมอกัน ทุกสถาน
ล้มระบอบ อำนาจ เผด็จการ
สร้างตำนาน สังคมใหม่ ให้รุ่งเรือง

๐ หวังเห็นฟ้า สีทอง ผ่องอำไพ
ประชาชน เป็นใหญ่ กันสืบเนื่อง
สร้างแนวร่วม จากป่า ประสานเมือง
ทำทุกเรื่อง ตามลัทธิ อุดมการณ์

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมคำกวีตามรายทาง”

…ปณิธานในการเป็นสมณะ…

๐ ใช่หวัง จะดังเด่น
จึงมาเป็น สมณะ
เพียงหวัง จะลดละ
ซึ่งอัตตา อุปาทาน

๐ ดูกาย และดูจิต
ดูความคิด และการงาน
ดูธรรม นำประสาน
ฝึกสติ เจริญธรรม

๐ไม่หวัง ซึ่งคำชม
ความนิยม ว่าเลิศล้ำ
สิ่งที่ เรากระทำ
ตามที่จิต นั้นคิดดี

๐ ความดี อยู่ที่จิต
อยู่ที่คิด ไม่ผิดที่
คิดดี และทำดี
ตัวเรานั้น รู้แก่ใจ

อ่านเพิ่มเติม “ปณิธานในการเป็นสมณะ”

…ปีใหม่ใกล้จะมา ปลุกศรัทธาให้ตื่นคืนมาใหม่…

๐ จากถิ่นฐาน นานมา สู่ป่ากว้าง
ไปตามทาง ที่ใจ นั้นใฝ่หา
ออกเผชิญ ต่อโลก แห่งมายา
แสวงหา แนวทาง เพื่อสร้างธรรม

๐ ผ่านร้อยภู ร้อยป่า ร้อยนาคร
ผ่านขั้นตอน ทดสอบ เพื่อตอกย้ำ
ผ่านเรื่องราว มากมาย ที่ได้ทำ
ผ่านชอกช้ำ และสำเร็จ เสร็จในงาน

๐ ทำให้ดู อยู่ให้เห็น เป็นตัวอย่าง
ในการสร้าง การสอน และสืบสาน
ได้เรียนรู้ มากมาย จากอาจารย์
สิ่งที่ท่าน สอนสั่ง ยังฝังใจ

อ่านเพิ่มเติม “ปีใหม่ใกล้จะมา ปลุกศรัทธาให้ตื่นคืนมาใหม่”

…รำพึงธรรมคำกวีผ่านกาลเวลา…

๐ คือม่านเมฆ หมอกหนาว ในราวป่า
เดือนธันวา หน้าหนาว คราวสิ้นฝน
ก่อนที่แสง อาทิตย์ มาเยือนยล
ทุกแห่งหน มีให้เห็น เป็นบุญตา

๐ อยู่ท่ามกลาง ไพรพนา รักษาจิต
เพ่งพินิจ มองเห็น และมองหา
มองให้เห็น กิเลสร้าย ในกายา
เพียรศึกษา เพียรเพิ่ม เสริมปัญญา

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมคำกวีผ่านกาลเวลา”

…ยามอุษาฟ้าสว่างที่วัดลาดเค้า…

…คือแสงธรรม แสงทอง ที่ส่องมา
เปิดม่านฟ้า ที่มืดมิด ให้สดใส
ปลุกพลัง แรงกาย และแรงใจ
เช้าวันใหม่ ชีวิตใหม่ ต้องก้าวเดิน

…นิ่งสงบ เหมือนหลัก ที่ปักไว้
นิ่งสงบ ภายใน ไม่เก้อเขิน
เจริญสุข เจริญธรรม จิตเพลิดเพลิน
เพราะก้าวเดิน ตามมรรค องค์สัมมา

…ฟ้ากับน้ำ ยามเช้า ช่วยปลุกจิต
ปลุกชีวิต ให้เร่งรีบ แสวงหา
ให้รู้จัก ตัวตน คืออัตตา
ทั้งกิเลส ตัณหา ที่มันมี

อ่านเพิ่มเติม “ยามอุษาฟ้าสว่างที่วัดลาดเค้า”

…บนสายธารแห่งกาลเวลา…

…ดอกบัวบาน งามเด่น เป็นสง่า
เสียงนกกา ขับขาน กังวาลใส
วันเวลา แห่งชีวิต ล่วงเลยไป
เช้าวันใหม่ ตื่นขึ้นมา รับอรุณ

…อรุณรุ่ง เรืองรอง แสงทองส่อง
นั่งเหม่อมอง ท้องฟ้าใส ใจอบอุ่น
ธรรมชาติ สรรค์สร้าง อย่างสมดุล
ธรรมชาติ มีคุณ เกินบรรยาย

…สายลมพัด โชยมา จากชายเขา
ลมแผ่วเบา พัดมา เมื่อยามสาย
สายลมเย็น พัดผ่าน ให้สบาย
ลมต้องกาย สบายใจ ไร้กังวล

อ่านเพิ่มเติม “บนสายธารแห่งกาลเวลา”

…รำพึงธรรมคำกวีที่ข้างกองไฟ…

…กองไฟ ใกล้มอดลง แล้วคงดับ
เปรียบได้กับ ชีวิต ที่แปรผัน
เปลี่ยนแปลงไป ตามเวลา แห่งคืนวัน
สุดท้ายนั้น ก็ต้องดับ ลับลาไป

…มีเกิดขึ้น ตั้งอยู่ แล้วก็ดับ
เปลี่ยนสลับ ไปตาม ยุคสมัย
สุขหรือทุกข์ ล้วนเกิด ขึ้นที่ใจ
วางเมื่อไหร่ ใจหมดทุกข์ สุขทันที…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๓ ธันวาคม ๒๕๖๓…

…ณ จุดหนึ่งของการเดินทาง…

…รอนแรม มาแสน ยาวไกล
ผ่านไป บนโลก วุ่นวาย
พบเห็น เรื่องราว มากมาย
หลากหลาย ชีวิต ผู้คน

…มากมาย หลายหลาก ความคิด
ดวงจิต ที่ยัง สับสน
มากใน อัตตา ของตน
เหตุผล ของความ วุ่นวาย

อ่านเพิ่มเติม “ณ จุดหนึ่งของการเดินทาง”

…กาลเวลาแห่งชีวิตที่เราลิขิตได้…

…ห่างเหินใช่เหินห่าง
ระยะทางนั้นยาวไกล
สัญจรร่อนเร่ไป
สู่สิ่งใหม่ในหนทาง

…มีพบย่อมมีจาก
กรรมจำพรากให้เหินห่าง
วางใจให้เป็นกลาง
ทุกสิ่งอย่างจะเข้าใจ

…เข้าใจในชีวิต
เมื่อตั้งจิตคิดแบบใหม่
ผ่านมาให้แล้วไป
ตั้งต้นใหม่ใจมั่นคง

อ่านเพิ่มเติม “กาลเวลาแห่งชีวิตที่เราลิขิตได้”