รวี สัจจะ สมณะไร้นาม

…ระลึกธรรมย้ำเตือนตน…

…เมื่อน้ำนั้นนิ่งใส ก็จะเห็นสิ่งที่อยู่ภายในนั้นชัดเจน แต่ถ้าน้ำนั้นยังกระเพื่อมอยู่ก็เห็นได้ไม่ชัดเจนเปรียบกับจิตที่เป็นหนึ่ง หยุดนิ่งย่อมรู้หมด มีอะไรรู้หมด เห็นหมดเห็นกายเห็นจิตของตนเองได้แล้วก็ย่อมจะรู้และเข้าใจในกายและจิตของผู้อื่นเช่นกัน …

๐ น้อมธรรม นำมา พินิจ
ทำจิต ของเรา ให้ว่าง
เอาธรรม มาเป็น แนวทาง
เพื่อสร้าง ผลงาน กวี

๐ ธรรมะ เกิดขึ้น ในจิต
ลิขิต ตามธรรม นำชี้
เรียบเรียง อักษร วลี
ตามที่ รู้เห็น เข้าใจ

อ่านเพิ่มเติม “ระลึกธรรมย้ำเตือนตน”

…บันทึกธรรมจากรอยทาง…

…สิ่งทั้งหลายรอบกายของเรานั้นล้วนสงเคราะห์เข้ากับธรรม หากเรานั้นได้นำมาคิดและพิจารณาถึงที่มาและที่ไปในสิ่งเหล่านั้น สงเคราะห์เข้าหาหลักธรรมโดยการพิจารณาให้เห็นถึงคุณถึงโทษ เห็นสิ่งที่เป็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของธรรมชาติทั้งหลายเหล่านั้น รู้เห็นถึงสภาวะการเกิดดับของอารมณ์ ความรู้สึกทั้งหลายที่เกิดขึ้นในจิต โดยการมีสติและสัมปชัญญะควบคุมคุ้มครองจิตให้คิดพิจารณา

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกธรรมจากรอยทาง”

…บางช่วงแห่งเวลาของอารมณ์…

…การเดินทางของชีวิตนั้น มันเป็นเรื่องของกรรมเก่าในอดีตชาติและกรรมใหม่ในชาตินี้ที่เราได้กระทำมาดั่งที่ได้กล่าวไว้เสมอว่า…

…ไม่ใช่โชคชะตาหรือว่าฟ้าลิขิต ไม่ใช่นิมิตของสวรรค์หรือพรหมนั้นท่านบันดาล แต่สิ่งที่ชีวิตต้องพบพานนั้นล้วนเกิดมาจากกรรม…

…กรรมที่เป็นกุศลก็จะส่งผลไปสู่สิ่งที่ดีงาม ส่วนกรรมที่เป็นอกุศลย่อมส่งผลให้ตกต่ำ เมื่อเรายอมรับในเรื่องกฎแห่งกรรม มีความละอายและเกรงกลัวต่อบาป เราก็จะไม่สร้างกรรมที่เป็นอกุศล ชีวิตก็ย่อมจะพ้นจากอบายภูมิ…

…ในบางครั้ง ท้อแท้ และเบื่อหน่าย
ความวุ่นวาย ที่ได้ ไปพบเห็น
ความอยากมี อยากได้ และอยากเป็น
สิ่งที่เห็น ล้วนเป็น สิ่งมายา

อ่านเพิ่มเติม “บางช่วงแห่งเวลาของอารมณ์”

…ลมหายใจแห่งสายธรรม…

…ดั่งที่เคยได้กล่าวไว้ “ถ้าเชื่อทันทีอาจจะนำไปสู่ความงมงาย ถ้าปฏิเสธทันทีอาจจะทำให้เราขาดประโยชน์ที่ควรจะได้รับ” เราจึงควรที่จะคิดพิจารณาไตร่ตรองให้รอบคอบในสิ่งที่รู้ที่เห็น ควรจะทดลองพิสูจน์ ฝึกฝนที่ใจตนให้เกิดความกระจ่างชัด รู้ซึ้งถึงเหตุและปัจจัย ความเป็นมาเป็นไปให้ขึ้นด้วยใจตนแล้วจึงจะเชื่อหรือปฏิเสธ โดยเอาเหตุและผลที่เป็นจริงมาเป็นที่ตั้ง แล้วทุกอย่างก็จะสรุปจบลงที่ใจ

… จึงขอฝากไว้ให้เป็นข้อคิดพิจารณา
ในการศึกษาและปฏิบัติธรรมของ
ท่านทั้งหลายผู้ใคร่ธรรม…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๙ ธันวาคม ๒๕๖๓…

…รำพึงกวีธรรมตามรายทาง …

…พอมีเวลาว่างจากโยธากัมมัฏฐานจึงใช้เวลาที่พักมาเขียนบทกวีธรรมนำเสนอสาระธรรมเป็นคำกวี ตามที่ได้ประสพพบมา…

…วันที่ฟ้า หมองหม่น ตะวันดับ
แสงแดดลับ ซ่อนกาย ในเมฆหนา
สายลมหนาว พัดผ่าน กาลเวลา
ต้องกายา หนาวเย็น เป็นบางคราว

…มองสองข้าง ทางที่ เรานั้นผ่าน
มีเหตุการณ์ มากมาย ในลมหนาว
เก็บบันทึก ต่อเนื่อง เป็นเรื่องราว
แล้วส่งข่าว เล่าขาน สิ่งผ่านมา

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงกวีธรรมตามรายทาง”

…เรียงร้อยกวีธรรมในยามรุ่งอรุณ…

…เมื่อแสงเงิน แสงทอง ส่องขอบฟ้า
สกุณา ขับขาน ประสานเสียง
จึงลิขิต คำถ้อย มาร้อยเรียง
ด้วยหวังเพียง บันทึกธรรม ตามเวลา

…บรรยายธรรม นำเสนอ ในยามเช้า
เพื่อปลุกเร้า เตือนใจ ผู้ใฝ่หา
บรรยายธรรม ตามธรรม ที่ทำมา
ปรารถนา ความเจริญ ซึ่งทางธรรม

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยกวีธรรมในยามรุ่งอรุณ”

…รำพึงธรรมคำกวีในยามเย็น…

…โลกเคลื่อนไหว อย่าหวั่นไหว ไปตามโลก…

…มากมายหลายเรื่องราว
ซึ่งข่าวคราวที่ส่งมา
ร้อยเรื่องร้อยปัญหา
ทำให้คิดและติดตาม

…ทางโลกและทางธรรม
จิตน้อมนำมิมองข้าม
เฝ้าดูอยู่ทุกยาม
เฝ้าดูจิตที่คิดไป

อ่านเพิ่มเติม “รำพึงธรรมคำกวีในยามเย็น”

…เรียงร้อยถ้อยคำในยามเย็น…

…หลากหลายบทบาทและลีลาของชีวิตสมณะ แต่ก็เป็นไปโดยชอบอันประกอบด้วยจิตที่เป็นกุศล ไม่เป็นภัยต่อชีวิตไม่เป็นพิษต่อผู้อื่น ไม่ฝ่าฝืนพระธรรมวินัยส่วนใครจะมองอย่างไรนั้น มันเป็นเรื่องของปัจเจก ขอให้เรารู้ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำของเราว่าถูกต้องดีงามหรือไม่ เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว…

…มีผัสสะ มากมาย กระทบจิต
ทำให้คิด วุ่นวาย และสับสน
จิตเป็นทุกข์ เพราะใจ ไปกังวล
คือเหตุผล เมื่อใจ ได้ไตร่ตรอง

…เมื่อใจทุกข์ จึงมอง ประคองจิต
ดูความคิด ดูจิต ที่เศร้าหมอง
ได้พินิจ ใคร่ครวญ และตริตรอง
และเฝ้ามอง ให้เห็น ความเป็นจริง

อ่านเพิ่มเติม “เรียงร้อยถ้อยคำในยามเย็น”

…กวีธรรมส่องนำทาง…

…กวีธรรม นำทาง สร้างชีวิต
กวีธรรม นำจิต นิมิตใหม่
กวีธรรม ส่องนำ กายและใจ
กวีธรรม ทำให้ ใจร่มเย็น…

…กวีธรรม ทำให้ ใจนึกคิด
กวีธรรม ชี้ให้จิต นั้นได้เห็น
กวีธรรม สอนจิต คิดให้เป็น
กวีธรรม ที่ได้เห็น. นั้นส่องทาง

อ่านเพิ่มเติม “กวีธรรมส่องนำทาง”

…เพียงแสงเทียนที่ส่องทาง…

๐ เป็นเพียงเทียน แท่งหนึ่ง ซึ่งส่องแสง
ไม่คิดแข่ง เทียบเคียง พระอาทิตย์
แสงสว่าง เพียงรำไร อยู่น้อยนิด
แด่มวลมิตร ระหว่างทาง ที่ย่างเดิน

๐ เพราะศรัทธา เชื่อมั่น จึงฟันฝ่า
มอบให้มา จากใจ ไม่ห่างเหิน
กวีธรรม นำใจ ให้เพลิดเพลิน
ขอชวนเชิญ มาร่วมสร้าง เส้นทางธรรม

อ่านเพิ่มเติม “เพียงแสงเทียนที่ส่องทาง”