หมวดหมู่: คิดไป เขียนไป

…คิดไป เขียนไป บทที่ ๔…

…ในอ้อมกอดของขุนเขา
ใต้ร่มเงาของมวลพฤกษา
บนจุดหนึ่งของกาลเวลา
จงมีสติเตือนตนเสมอว่า
มีความปรารถนาซึ่งสิ่งใด
ทบทวนสิ่งที่ได้ผ่านมาใหม่
ว่าสิ่งที่ตั้งความหวังไว้ในใจ
สิ่งนั้นก้าวไกลถึงไหนแล้ว

…ทุกชีวิตย่อมมีจุดหมาย
อย่าปล่อยให้ผ่านไปโดยไร้ค่า
อย่าปล่อยวันเวลาให้สูญเปล่า
ชีวิตเรานั้นควรจะมีเป้าหมาย
ฝันนั้นอาจจะตั้งไว้ไม่ไกล
แต่เรานั้นต้องเดินไปให้ถึง
ทำซึ่งความฝันนั้นให้เป็นจริง
ไม่ใช่สิ่งที่ยากเกินจะกระทำ

…หนทางสู่ความสำเร็จนั้น
อาจจะยังอยู่อีกยาวไกล
แต่จงอย่าได้หวั่นไหวท้อใจ
ขอเรามีความตั้งใจที่มั่นคง
เดินในเส้นทางที่ตรงสู่ความฝัน
ระยะทางสู่ความสำเร็จนั้น
มันย่อมสั้นลงมาทุกขณะ
อย่าไปสนใจในระยะของเส้นทาง

…ทุกอย่างย่อมจะมีความสำเร็จได้ ถ้าหากเรานั้นมีความตั้งใจและพยายามเดินตามความฝันของเรานั้นต่อไปไม่ท้อถอยหรือหวั่นไหวกับอุปสรรคปัญหามีความศรัทธาและเชื่อมั่นในความดีที่กระทำสิ่งนั้นย่อมจะนำไปสู่ความสำเร็จของชีวิตในสิ่งที่ตนคิดและกิจที่ตนนั้นปรารถนาเพราะว่าความสำเร็จของชีวิต…อยู่ที่จิตคิดว่าพอ…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๗ ตุลาคม ๒๕๖๕…

…คิดไป เขียนไป บทที่ ๓…

…วันเวลาแห่งชีวิตลิขิตไปตามกฎแห่งกรรมสิ่งที่เราเคยได้กระทำมาในอดีตและปัจจุบันส่งผลมาสู่วันนี้ทั้งกรรมดีที่เป็นกุศลส่งผลให้พบสิ่งดีและกรรมที่เป็นอกุศลที่ส่งผลมาเป็นอุปสรรคปัญหา สิ่งที่ผ่านมานั้น แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เพราะมันเป็นอดีต จงยืดอกยิ้มสู้ยอมรับในกฎแห่งกรรมที่ทำมา…

อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๓”

…คิดไป เขียนไป บทที่ ๒…

…”ความเบื่อกับอยากเป็นของคู่กัน”เมื่อความอยากเกิดขึ้นจิตก็ดิ้นรนขวนขวายหาเหตุและปัจจัยมาสนองตอบความอยากถ้าสนองตอบตัณหาความอยากได้ จิตก็ยินดีถ้าไม่ได้ตามที่ปรารถนา จิตมันก็เกิดปฏิฆะและเมื่อเสพในความอยากจนเต็มที่แล้ว จิตมันก็จะเบื่อในอารมณ์นั้น ความอยากในสิ่งอื่นก็เข้ามาแทนที่ เป็นเช่นนี้เรื่อยมาคือ “อยากๆเบื่อๆแล้วก็เบื่อๆอยาก ๆ” ตามกิเลสตัณหาที่เกิดขึ้นในแต่ละช่วงของอารมณ์

อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป บทที่ ๒”

…คิดไป เขียนไป ปฐมบท…

…ปรับโลกเข้าหาธรรม เลือกเฟ้นธรรมที่เหมาะสมกับโลก นำมาใช้กับสิ่งที่กำลังคิดและกิจที่กำลังทำ ประยุกต์ใช้ให้เข้ากันกับปัจจุบันธรรมเพื่อความเจริญก้าวหน้าทั้งในทางโลกและทางธรรมแก่ตนเองและคนรอบกาย สิ่งที่คิดมันจึงไม่ใช่ความวุ่นวายฟุ้งซ่าน แต่เป็นการฝึกจิตให้รู้จักการระลึกนึกคิด รู้จักการพิจารณาเข้าหาเหตุและผล บนพื้นฐานของความเป็นจริง จากสิ่งที่กำลังเป็นอยู่รอบกายทั้งหลาย ที่กำลังดำเนินไป วิเคราะห์ไปยังสิ่งที่ยังไม่มาถึง และสรุปถึงสิ่งที่ได้ผ่านพ้นมาโดยใช้สติและปัญญาที่มีธรรมนั้นมานำความคิด เป็นการฝึกจิตให้อยู่กับปัจจุบันธรรม

อ่านเพิ่มเติม “คิดไป เขียนไป ปฐมบท”