หมวดหมู่: จากการเดินทางบนสายธรรม

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๑๐…

…ถ้าจิตใจเศร้าโศกไม่เบิกบานร่าเริงแล้ว ความเป็นมงคลทั้งหลายก็จะหายไปหมด แต่ถ้าจิตใจไม่เศร้าโศก มีแต่ความร่าเริงแจ่มใสเกษมสำราญ ความเป็นมงคลทั้งหลายก็จะปรากฏขึ้น ดั่งคำที่ว่า “จิตดีกายเด่นจิตด้อย กายดับ” เมื่อจิตใจเป็นกุศลความเป็นมงคลทั้งหลายก็จะเกิดขึ้น…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๑๐”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙…

…ย้ำเตือนสติตนเองอยู่เสมอว่าจงกล่าวธรรมเพื่อธรรม กล่าวธรรมโดยธรรม ทำหน้าที่โดยการกล่าวธรรมซึ่งต้องให้เหมาะสมกับ จังหวะ เวลาโอกาส สถานที่และบุคคล คือต้องรู้จักกาลเทศะ ไม่กล่าวธรรมพร่ำเพรื่อต้องให้เหมาะกับกาล การกล่าวธรรมนั้นจึงจะบังเกิดผลสัมฤทธิ์ ก่อให้เกิดความเจริญในธรรมและได้รับการสนองตอบ เพราะชอบด้วยกาลและเวลาคือถูกที่ ถูกทางและถูกธรรม…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๙”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘…

…หลวงพ่อพุทธทาสท่านกล่าวไว้ว่า ชีวิตคือการทำงาน เพราะการทำงานอย่างมีสตินั้นคือการปฏิบัติธรรมน้อมนำเอาคำสอนนั้นมาปฏิบัติในชีวิตประจำวัน ดำเนินชีวิตด้วยการทำงานทั้งทางภายนอกและภายใน ควบคุมกายใจด้วยสติและสัมปชัญญะอยู่ตลอดเวลาพิจารณาให้เห็นความเป็นจริงของสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหลาย ทำใจให้ยอมรับกับสภาพแห่งความเป็นจริงในสิ่งเหล่านั้น เมื่อใจรับได้เพราะรู้และเข้าใจในความเป็นไปของสิ่งเหล่านั้น เห็นที่มาที่ไปเห็นเหตุและปัจจัยของสิ่งทั้งหลายที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนั้น เมื่อละวางมันได้ความทุกข์เพราะความกังวลทั้งหลายก็หายไปสิ้นไป

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๗…

…กวีธรรมตามรายทาง…

…ร้อยเรียงกวีธรรม
ร้อยลำนำตามรายทาง
เพื่อให้เป็นแบบอย่าง
แด่ผู้คนที่สนใจ

…หลายหลากมากเรื่องราว
นำมากล่าวเล่ากันไป
ชี้แจงแถลงไข
บอกทางสุขให้ทุกคน

…เน้นย้ำเรื่องสติ
ให้ดำริด้วยกุศล
เพื่อความเป็นมงคล
ต่อชีวิตและครอบครัว

…ให้มีคุณธรรม
ไม่ถลำทำความชั่ว
ละอายและเกรงกลัว
ต่อบาปกรรมที่เข้ามา

…มีจิตเกื้อการุณย์
คอยเกื้อหนุนมีเมตตา
มีจิตคิดอาสา
สร้างประโยชน์ต่อสังคม

…ผ่อนคลายด้วยภาพถ่าย
ที่มากมายได้สะสม
เพลิดเพลินในอารมณ์
ชวนให้คิดและติดตาม

…แฝงด้วยสาระธรรม
ที่ชี้นำอย่ามองข้าม
วัดวาและอาราม
นำเสนอเป็นประจำ

…ขอบคุณที่ตามติด
ไมตรีจิตจะหนุนนำ
ก่อเกิดกุศลกรรม
ร่วมกันสร้างซึ่งทางดี…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๔…

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖…

…สรุปธรรมะที่ได้จากการเดินทาง เรียนรู้ทุกอย่างที่ได้ประสพมา ปรับเข้าหาหลักธรรม น้อมนำธรรมะมาช่วยสงเคราะห์ญาติโยมในการแก้ไขปัญหาชีวิตแนะนำหลักคิด การทำงาน การบริหารจัดการกับชีวิต ไม่ยึดติดกับรูปแบบ ภาษาและตัวอักษร สอนเขาโดยที่เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่เรากำลังกล่าวแนะนำเขานั้นคือหลักธรรม เขาจะเชื่อและจะนำไปปฏิบัติตามเพื่อให้ชีวิตของเขาดีขึ้น

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕…

…ใช้ชีวิตตามปกติในแต่ละวันที่ผ่านไปโดยมีสติและสัมปชัญญะควบคุมอยู่ระลึกรู้ในสิ่งที่คิดและในกิจที่ทำพยายามเตือนย้ำตนเองให้เกรงกลัวต่อบาปกรรม ในการคิดและทำกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น มองเห็นคุณ เห็นโทษเห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ผลกระทบที่จะเกิดขึ้นจากสิ่งที่เราคิดและเรานั้นทำ ทุกครั้งในการคิดและก่อนจะพูดหรือลงมือทำสิ่งนั้น

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๔…

…กฎกติกานั้น เกิดขึ้นมาจากความต้องการของมนุษย์ ซึ่งคือตัวตัณหาความทะยานอยากทั้งหลาย ที่อยากจะให้เป็นอย่างนั้น อยากจะให้เป็นอย่างนี้ หรือไม่อยากจะเป็นอย่างนั้นไม่ให้เป็นอย่างนี้ ทำให้ความพอดีจึงไม่มีในกฎกติกา เพราะว่าแต่ละคนในสังคมนั้น ย่อมมีพื้นฐานที่แตกต่างกันจึงไม่มีบรรทัดฐานแห่งความพอดีจึงไม่มีกฎกติกาอะไรที่ดีที่สุด มีเพียงแต่ความเหมาะสม ซึ่งขึ้นอยู่กับ จังหวะเวลา โอกาส สถานที่และตัวบุคคลเป็นไปเพื่อความสอดคล้องเหมาะสมกับธรรมชาติทั้งหลาย ซึ่งย่อมจะแปรเปลี่ยนไปตามสถานการณ์แห่งยุคสมัย…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๔”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๓…

…ชื่นชอบความสงบ แต่ต้องอยู่กับความวุ่นวาย

…ชอบความโดดเดี่ยว แต่ต้องพบปะผู้คนมากมาย

…ชอบความเรียบง่าย แต่ต้องเป็นผู้กำหนดกฏกติกา

…ชอบเรียนรู้แสวงหา แต่ต้องมาเป็นผู้สอนผู้บรรยาย

…นี้คือบททดสอบของชีวิต ที่ต้องเรียนรู้และอยู่กับมันให้ได้…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๓”

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๒…

…รำพึงธรรมในยามเย็น….

๐ บางครั้งเหนื่อยล้ากับการแรมรอนของชีวิต จนเคยคิดที่จะหยุดซึ่งลมหายใจ อยากจะจากไปโดยไม่ต้องหวนกลับมา บอกลาซึ่งการเกิดแก่และเจ็บตาย แต่ยังทำไม่ได้เพราะบุญกุศลไม่เพียงพอ จึงต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปในโลกที่แสนจะวุ่นวายฝึกทำใจให้ยอมรับกับความจริงสิ่งเหล่านั้นให้ได้

๐ สิ่งทั้งหลายมันก็เป็นเช่นนั้นเองมันเป็นเรื่องของกิเลสตัณหาอุปาทานความทะยานอยาก ที่มีมากน้อยแตกต่างกันไปในทุกผู้คนบนโลกใบนี้เพราะความไม่พอดีและพอเพียงของจิตที่คิดกันไป ทำให้ธรรมชาติทั้งหลายนั้นต้องเปลี่ยนแปลงไปตามแรงของกิเลสและตัณหาของมนุษย์ทั้งหลาย ธรรมชาตินั้นจึงเอาคืนเมื่อเราไปฝืนกฎของธรรมชาติ

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๒”

…จากการเดินทางบนสายธรรม ปฐมบท…

…เคยกล่าวเตือนเพื่อนสหธรรมิกอยู่เสมอว่า “ถึงคุณจะทำความดีมาเป็นร้อยครั้ง แต่ถ้าคุณพลาดทำไม่ดีเพียงครั้งเดียว คนส่วนมากจะมองข้ามความดีที่คุณเคยทำมา หันมาให้มองความผิดพลาดสิ่งไม่ดีที่เกิดขึ้น จนลืมความดีที่คุณได้ทำมา ฉะนั้นจงอย่าประมาทขาดสติ หรือคิดเข้าข้างตนเอง ว่าสังคมเขาจะไม่ซ้ำเติมในความผิดพลาดของเรา”…

อ่านเพิ่มเติม “จากการเดินทางบนสายธรรม ปฐมบท”