หมวดหมู่: บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๐…

…โกโธ ธัมมานัง ปริปันโถ ความโกรธเป็นอันตรายต่อสติและปัญญาของตนเอง ถ้าเผลอสติหลงไปกับอารมณ์นั้นมันจะเป็นการทำลายตนเอง ความโกรธจึงเป็นอันตรายต่อธรรมทั้งหลาย ทำลายชื่อเสียงเกียรติยศและความดีทั้งหลายให้พังทลายลง

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๐”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๙…

…อนุวิจฺจการํ กโรหิ…
“ จงใคร่ครวญเสียก่อนแล้วจึงค่อยทำ ”
…พุทธสุภาษิต อุปาลีวาทสูตร ๑๓/๖๒…

…“ทำงานทุกชนิดให้จิตนั้นอยู่กับธรรม” คือพิจารณาทุกสิ่งทุกอย่างด้วยหลักธรรมมีสติระลึกรู้และความรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ตลอดเวลา รู้จักแยกแยะถูกผิด ชั่วดี รู้จักข่มจิตข่มใจไม่คล้อยตามกิเลสความอยากทั้งหลายที่เป็นอกุศลกรรม มีความละอายและเกรงกลัวต่อบาปคุ้มครองจิตอยู่ทุกขณะทำหน้าที่ของตนไปตามบทบาทและหน้าที่ให้เต็มกำลังความรู้ความสามารถของตนเอง

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๙”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๘…

…เมื่อไหร่ที่เราคิดว่า การปฏิบัติธรรมนั้นทำให้เราฉลาดขึ้น ทำให้เราบริสุทธิ์ขึ้น ขณะนั้นเรากำลังหลงทาง หลงตัวเอง เพราะมันกำลังก่อเกิดอัตตา มานะทิฏฐิ การถือตัวถือตน โดยเราไม่รู้ตัวขึ้นมาทุกขณะนานวันไปมันจะมีมากขึ้น ยากที่จะแก้ไขได้…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๘”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๗…

…ย้ำเตือนบุคคลรอบข้างอยู่เสมอว่า

…อย่าได้เชื่อทันทีในสิ่งรู้และในสิ่งที่เห็นเพราะมันอาจจะชักนำไปสู่ความงมงายไร้ปัญญา ควรคิดพิจารณา ถึงเหตุและผลให้เห็นทุกข์ เห็นภัย เห็นโทษ เห็นประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ ของสิ่งที่รู้และสิ่งที่ได้เห็นนั้น

…ในทางกลับกัน อย่าได้ปฏิเสธทันทีในสิ่งที่ได้รู้และในสิ่งที่ได้เห็นนั้น เพราะการปฏิเสธในทันทีนั้น มันอาจจะทำให้เราเสียโอกาสขาดสติเกิดความประมาททางจิตขึ้นมาได้จงใช้สติสัมปชัญญะและปัญญาพิจารณาใคร่ครวญ ด้วยเหตุและผลแห่งทุกข์ ภัย โทษประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ของสิ่งที่ได้รู้ได้เห็นนั้นแล้วจึงจะเชื่อหรือปฏิเสธ

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๗”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๖…

…เวลาจะช้าหรือจะเร็วนั้น มันขึ้นอยู่กับความรู้สึกของเรา กับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ ถ้าเรารู้สึกยินดีกับสิ่งที่กำลังเป็นและเพลิดเพลินกับสิ่งนั้นเราจะรู้สึกว่าเวลานั้นแสนสั้นเหลือเกินเพราะว่าใจของเรานั้นผูกพันยึดถืออยู่กับสิ่งนั้น ไม่อยากจะให้มันผ่านพ้นไป ในทางกลับกัน ถ้าในเวลานั้นเรารู้สึกไม่พอใจไม่ยินดีกับสิ่งที่กำลังมีและกำลังเป็น อยากจะให้มันผ่านไปจบสิ้นไปโดยเร็ว เราก็จะรู้สึกว่า เวลานั้นผ่านไปช้าเหลือเกินเพราะใจของเราไม่ชอบและปฏิเสธในสิ่งที่กำลังเป็นไป มันจึงรู้สึกว่าเวลานั้นผ่านไปช้ามาก

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๖”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๕…

…บอกกล่าวแก่ลูกศิษย์ที่เป็นพระภิกษุอยู่เสมอว่า ในการที่จะเผยแผ่ธรรมะนั้นสิ่งที่สำคัญ นั้นก็คือการทำอย่างไรที่จะให้เขาเข้ามาหาเรา ซึ่งต้องใช้หลักจิตวิทยามองหาความชอบพื้นฐานของแต่ละบุคคลนำเสนอในสิ่งที่เขามีความชอบอันประกอบด้วยกุศล ต้องสร้างความคุ้นเคยกัน เพื่อลดความกดดัน ความรู้สึกแปลกแยกแตกต่างระหว่างกันออกไป ไม่ไปยัดเหยียดธรรมให้เขาปฏิบัติ ในขณะที่เขานั้นยังไม่พร้อมน้อมนำธรรมที่เหมาะสมมานำเสนอแก่เขา

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๕”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๔…

…“เมื่อบุคคลไม่ประมาทแล้ว กุศลธรรมที่ยังไม่เกิดย่อมเกิดขึ้นและอกุศลธรรมที่เกิดขึ้นแล้วย่อมเสื่อมไป”

“อปฺปมตฺตสฺส อนุปฺปนฺนา เจว
กุสลา ธมฺมา อุปฺปชฺชนฺติ อุปฺปนฺนา
จ อกุสลา ธมฺมา ปริหายนฺติ”
…พุทธสุภาษิต เอกนิบาต ๒๐/๑๑…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๔”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๓…

…สร้างวัดสร้างวัตถุนั้นสร้างได้ง่ายแต่การสร้างคนที่จะมาดูแลรักษานั้นสร้างได้ยาก ในร้อยคนจะหาสักคนก็นับว่ายาก เพราะสิ่งที่ขาดหายไปนั้นคือการเป็นผู้รู้จักเสียสละและมีจิตสำนึกต่อส่วนรวม เป็นผู้มีความขยัน อดทน ซึ่งมันต้องมีพื้นฐานที่ได้รับการปลูกฝังมาตั้งแต่เป็นเด็กดั่งคำโบราณที่ท่านได้กล่าวไว้ว่า “ไม้อ่อนดัดง่าย ไม้แก่ดัดยาก” มันเป็นเช่นนั้นจริง ๆ …

…ในอ้อมกอดของขุนเขาใต้ร่มเงาหมู่มวลพฤกษาท่ามกลางสายลมที่พัดโชยมาบนจุดหนึ่งของกาลเวลาได้ถามตัวเองอยู่เสมอว่า… แสวงหาให้ได้มาซึ่งสิ่งใดทบทวนในสิ่งที่ได้ผ่านไปว่าความมุ่งหวังที่ตั้งใจไว้นั้นก้าวไกลถึงไหนแล้ว…

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๓”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๒…

… “ทำงานทุกชนิดให้จิตนั้นอยู่กับธรรม” คือพิจารณาทุกสิ่งทุกอย่างด้วยหลักธรรม ให้มีสติระลึกรู้และความรู้ตัวทั่วพร้อมอยู่ตลอดเวลา รู้จักแยกแยะถูกผิด ชั่วดี รู้จักข่มจิตข่มใจไม่คล้อยตามกิเลส คือความอยากทั้งหลายที่เป็นอกุศล มีความละอายและเกรงกลัวต่อบาปคุ้มครองจิตอยู่ทุกขณะทำหน้าที่ของตน

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๒”

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๑…

…ไม่เคยหวังพึ่งโชคชะตาวาสนาบารมีอยู่กับสิ่งที่มีและสิ่งที่เป็นไปได้ โดยการลงมือกระทำ เพราะตนคือที่พึ่งของตนทุกสิ่งมันต้องเริ่มต้นจากตัวของเราเององค์ประกอบภายนอกนั้นคือสิ่งที่ช่วยส่งเสริมเติมต่อในสิ่งที่เราก่อเริ่มไว้ไม่ยึดติดอยู่กับความฝันอันเป็นเพียงจินตนาการ เชื่อมั่นศรัทธาในการลงมือกระทำ…

๐ เรียงร้อย ถ้อยคำ พร่ำสอน
บทกลอน บทความ นำสู่
ให้เห็น ให้เรียน ให้ดู
ให้รู้ แนวทาง แห่งธรรม

๐ เชื่อมั่น ศรัทธา ต่อท่าน
สร้างงาน ให้เสพ เช้าค่ำ
ไม่เคย จองเวร ก่อกรรม
ที่ทำ ก็เพื่อ พวกเรา

๐ แบ่งปัน เนื้อหา สาระ
อยากจะ ส่งเสริม พวกเขา
ช่วยเหลือ แบ่งปัน บรรเทา
ให้เขา ได้รู้ ทางธรรม

อ่านเพิ่มเติม “บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๗๑”