…รำพึงธรรมตามรายทาง บทที่ ๗๒…
…สรุปสิ่งที่ผ่านมาทั้งในทางโลกและทางธรรม ได้เห็นความประมาทความผิดพลาดที่ผ่านมา ซึ่งบางครั้งในเรื่องราวที่เราคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยไม่มีความสำคัญอะไร เรามองข้ามไปไม่ได้นำมาคิด ขาดการพิจารณานำมาซึ่งความประมาทในธรรม โดยมันสั่งสมมาที่ละเล็กที่ละน้อยจนกลายเป็นนิสัยและความเคยชินไปในที่สุด
…เมื่อระลึกได้ มันก็ต้องใช้เวลาในการละลายพฤติกรรม จัดระเบียบตัวเองใหม่ สร้างความเคยชินตัวใหม่ขึ้นมา โดยการคิดใหม่ทำใหม่และต้องกระทำบ่อย ๆ จนกลายเป็นความเคยชิน เป็นนิสัยขึ้นมาใหม่ เพื่อละลายพฤติกรรมที่ผิดพลาดเก่า ๆ ที่เคยกระทำมา
…เหมือนที่เคยกล่าวเตือนคนที่มาปรึกษาชีวิต เรื่องการเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนนามสกุลไว้ว่า…ถึงเราจะเปลี่ยนชื่อใหม่ เปลี่ยนนามสกุลใหม่ เปลี่ยนที่อยู่ใหม่ แต่ถ้ายังคิดและยังดำเนินชีวิตแบบเดิม ๆ ไม่ได้เปลี่ยนแปลงความคิด ไม่เปลี่ยนแปลงพฤติกรรม ชีวิตเราก็จะเหมือนเดิม ไม่มีอะไรดีขึ้นมา ถึงจะเปลี่ยนชื่อใหม่สักกี่ครั้ง ชีวิตก็ยังไม่พัฒนา ยังย่ำแย่อยู่เหมือนเดิมดั่งที่เคยกล่าวไว้เสมอว่า…
…เพียงเราเปลี่ยนความคิดและพฤติกรรมชีวิตเราย่อมเปลี่ยนแปลง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๓ พฤษภาคม ๒๕๖๕…