…ฝากไปกับสายลมยามค่ำคืน…
…สายลม
โอบกอดเมฆหมอกบนฟ้า
เริงร่าเคลื่อนคล้อยลอยใหล
ใบไม้ต้องลมแกว่งไกว
เมฆน้อยลอยใหลไปมา
ท้องฟ้าเมื่อคราหลังฝน
ที่เคยหมองหม่นก็แจ่มใส
เมฆหมอกครึ้มดำก็เปลี่ยนไป
กลายเป็นเมฆใหม่นวลตา
…สายน้ำ
ใหลรินเรื่อยไปไม่ขาดสาย
หลังฝนสายน้ำก็กลับกลาย
จากที่เคยใสเป็นขุ่นแดง
ใหลแรงและสูงขึ้นกว่าเดิม
ฝนเติมกำลังให้กับสายน้ำ
สายน้ำเมื่อยามหลังฝน
ขุ่นข้นและใหลเชี่ยวแรง
…แสงแดด
สาดส่องผ่านม่านเมฆหมอก
บ่งบอกให้รู้ว่าฟ้าแจ่มใส
คือฟ้าหลังฝนที่เปลี่ยนไป
กลับมาแจ่มใสหลังมืดมน
ปลุกปลอบใจคนให้ตื่นฟื้นมา
ผีเสื้อ แมงปอเริงร่าออกโบยบิน
ไอกลิ่นของดินลอยโชยมา
…แสงจันทร์
แม้มีแสงเพียงน้อยนิด
แต่ก็เติมเต็มชีวิตให้นึกฝัน
แสงดาวแสงเดือนคือเพื่อนกัน
ปลอบขวัญปลอบใจในค่ำคืน
ท่ามกลางความเงียบที่เปลี่ยวเหงา
บรรเทาคลายทุกข์ให้แช่มชื่น
แสงจันทร์แสงดาวคู่กันยามค่ำคืน
…สายลม สายน้ำ แสงแดด แสงจันทร์ เปลี่ยนแปลงไปตามฤดูกาลเป็นอย่างนั้นมานานและต่อไป แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นที่ใจขึ้นอยู่กับจิตและวิจารณญาน ความอยากและความต้องการของแต่ละคนในเวลาขณะนั้น ที่แตกต่างกันด้วยสติและคุณธรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๗ มีนาคม ๒๕๖๔…