…รำพึงธรรมในยามสาย…
…บอกกล่าวแก่ลูกศิษย์ทุกรูปเสมอว่า การจะเป็นผู้นำที่ดีได้นั้น ต้องทำและรู้ในทุกเรื่อง ทำได้ในทุกตำแหน่งหน้าที่และทุกบทบาท การทำงานคือการสั่งสมประสบการณ์ คือการปฏิบัติธรรม
…การเป็นผู้ให้ย่อมได้รับการให้ตอบในภายหลัง ถ้าเราให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทนในการให้ของเรานั้นวันเวลาที่ผ่านพ้นไปคือบททดสอบความอดทนของเรา ว่าเรามีศรัทธามั่นคงเพียงใดในสิ่งที่เรากระทำ
…การดำเนินชีวิตของเรานั้น ต้องเป็นไปโดยชอบและประกอบด้วยกุศล เพื่อให้เป็นมงคลต่อชีวิตโดยมีคติที่ว่า “ไม่เป็นภัยต่อชีวิตไม่เป็นพิษต่อต่อผู้อื่น ไม่ฝ่าฝืนธรรมวินัยและศีลธรรมอันดีงาม”
…จงทำตัวให้เขาเลี้ยงง่าย อย่าได้เรียกร้องมากจนเกินไป ทำความรู้ความเข้าใจในวิถีชีวิตของชุมชน ปรับเปลี่ยนไปเพื่อให้เหมาะสมกับจังหวะ เวลา โอกาส สถานที่และบุคคล อย่าคาดหวังผลของสิ่งที่ทำมากจนเกินไป ต้องเตรียมใจยอมรับในความเป็นอนิจจัง
…นี้คือคำที่คอยย้ำเตือนบรรดาลูกศิษย์เหล่าสมณะ “กรรมกรธรรม” ทั้งหลายให้พึงระลึกอยู่เสมอ…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๘ เมษายน ๒๕๖๔…