…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓…
…สร้างคน สร้างงาน สร้างจิตสำนึก ในสายธรรม ด้วยการ “ทำให้ดู อยู่ให้เห็นสอนให้เป็น แล้วจึงปล่อย” รูปแบบของการนำเสนอ วิธีการนั้นอาจจะแตกต่างกันไปแต่เป้าหมายนั้นอาจคล้ายคลึงกัน สิ่งนั้นคือการเผยแผ่ธรรม ซึ่งการนำเสนอธรรมนั้นขึ้นอยู่กับ จังหวะเวลา โอกาส สถานที่และบุคคล สิ่งเหล่านั้นคือเหตุและปัจจัยที่ต้องแปรเปลี่ยนไปเพื่อความเหมาะสมที่เรียกว่า “ธรรมสัปปายะ”
…ระลึกอยู่เสมอว่า การทำงานคือการปฏิบัติธรรม ทุกอย่างที่ทำลงไปนั้น คือการสร้างบารมีเพื่อให้ใจของเรามีปีติ มีกำลังใจไม่เบื่อที่จะทำในสิ่งที่เป็นอยู่ สิ่งสำคัญคือเราต้องสร้างขวัญและกำลังใจให้ตัวเองอยู่ตลอดเวลา อย่าคิดว่ามันเป็นภาระหรือเป็นปัญหา คิดว่าเป็นหน้าที่ที่เราต้องกระทำเพื่อสงเคราะห์และอนุเคราะห์แก่ผู้คนทั้งหลาย ที่เขามาเพื่อหวังพึ่งเรา
…ในหลายหลากบทบาทที่ต้องดำเนินไป ขอให้เราระลึกรู้ในสิ่งที่คิดและกิจที่ทำ รู้เข้าใจในเจตนาและผลของการกระทำว่ามันคืออะไรและทำเพื่ออะไร ไม่งมงายยึดติดในสิ่งเหล่านั้น ทุกอย่างที่ได้ทำลงไปนั้นคือการฝึกจิต คือการเจริญสติสัมปชัญญะ พยายามกระตุ้นเตือนจิตสำนึกแห่งคุณธรรมให้ตื่นตัวอยู่เสมอ ไม่เผลอสติให้อกุศลมูลทั้งหลายเข้ามาครอบงำจิตให้เศร้าหมอง ประคองจิตให้ระลึกรู้อยู่กับธรรม ทำไปตามกำลังความสามารถของเรา เท่านี้ก็เพียงพอสำหรับวันหนึ่งของชีวิตที่ยังมีลมหายใจอยู่…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๙ เมษายน ๒๕๖๔…