บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๑๓

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๑๓…

…เก็บเกี่ยวเรื่องราวที่ได้พบเห็นมา ถ่ายทอดเป็นบทกวีธรรมเพื่ออนุรักษ์ซึ่งศักดิ์ศรีความสวยงามของภาษาไทย ฝากไว้ให้คนรุ่นต่อไปได้ศึกษา…

…ได้รู้ และได้เห็น
ความที่เป็น ในโลกนี้
คละเคล้า ทั้งชั่วดี
ล้วนแต่มี ให้พบเจอ

…มองหา คุณประโยชน์
และทุกข์โทษ อยู่เสมอ
วางใจ ไม่เผลอเลอ
สิ่งที่เจอ ต้องจดจำ

…จำไว้ เป็นบทเรียน
และหมั่นเพียร มาน้อมนำ
ฝึกคิด และฝึกทำ
ฝึกน้อมนำ สู่ทางดี

…ดีชั่ว ตัวกำหนด
ไปตามบท ที่มันมี
เก็บไว้ แต่สิ่งดี
ความชั่วนี้ อย่าได้ทำ

…ทุกอย่าง เกิดจากจิต
ความนึกคิด ก่อเกิดกรรม
คิดพูด และกระทำ
เป็นสิ่งนำ กรรมตามมา

…สร้างเหตุ และปัจจัย
สร้างสิ่งใหม่ มีเนื้อหา
เชื่อมั่น และศรัทธา
จิตก้าวหน้า ไร้กังวล

…วางใจ และตั้งจิต
ควรนึกคิด ด้วยเหตุผล
กล่าวสิ่ง เป็นมงคล
สร้างกุศล ให้ตนเอง

…อย่าเอา ความคิดตน
สร้างเหตุผล ไปข่มเหง
ข่มขู่ ให้เขาเกรง
ทางนักเลง อันธพาล

…ผูกใจ และผูกจิต
สร้างมวลมิตร จิตประสาน
ร่วมคิด ร่วมสร้างงาน
จิตเจือจาน มีเมตตา

…อ่อนน้อม และถ่อมตน
เคารพคน ที่เนื้อหา
กล่าวถ้อย เจรจา
แสวงหา จุดร่วมกัน

…จุดต่าง ควรสงวน
และไม่ควร จะเดียดฉันท์
จุดร่วม หล่อรวมกัน
ร่วมสร้างสรรค์ สามัคคี

…สังคม จะร่มเย็น
ถ้าโลกเป็น เช่นว่านี้
ทุกคน จะยินดี
ถ้าโลกนี้ สงบเย็น…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๙ พฤษภาคม ๒๕๖๔…