…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๓๔…
…บนเส้นทางสายนี้ มีผู้คนใช้สัญจรกันมากมาย มีจุดหมายปลายทางที่แตกต่างกัน หรืออาจจะไปในทิศทางเดียวกัน หลากหลายชีวิตนานาจิตตัง จะให้เหมือนกันทุกอย่างนั้นหาได้ไม่
…สำหรับการเดินทาง ต่างคนต่างไปกันตามกำลังด้วยเสบียงกรังที่ได้สะสมกันมา มิใช่โชคชะตาหรือว่าฟ้าลิขิต มิใช่นิมิตของสวรรค์หรือว่าพรหมนั้นบันดาล ทุกชีวิตก้าวเดินไปตามวิบากแห่งกรรม
…ณ จุดสิ้นสุดของการเดินทางคือรางวัลของชีวิตที่ทุกคนคิดหวังอยากจะไปให้ถึงซึ่งจุดนั้น จะช้าหรือเร็วนั้นขึ้นอยู่ที่ตัวบุคคล วิธีการเดินทางและทางที่เลือกเดินบนเส้นทางสายนี้มีเพียงผู้ชี้แนะ ทุกคนต้องก้าวเดินไปด้วยตนเอง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๖ สิงหาคม ๒๕๖๔…