บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๑๗

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๑๗…

…ฝึกวางใจให้มันมั่งคง ไม่กังวล ไม่สนใจใคร ทำให้เหมือนกับอยู่คนเดียว ภายนอกเคลื่อนไหวภายในทำใจให้สงบ พิจารณาร่างกาย พิจารณาดูจิต มันฟุ้งซ่านไปไหนก็ให้รู้จักมัน รู้เท่าทันกับกิเลส สู้กับกิเลสที่เกิดขึ้นในใจเรา เอาชนะมันให้ได้ เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว สำหรับวันๆหนึ่ง…

…เบื่อเบื่อ อยากอยาก หลายครั้ง
เมื่อยัง ฝึกฝน เริ่มใหม่
หลบหลีก อยู่ตาม พงไพร
หวั่นไหว ต่อโลก มายา

…ไม่ว่า จะอยู่ ที่ไหน
ไม่ไร้ วุ่นวาย ปัญหา
เพราะต้อง พบปะ พึ่งพา
ศรัทธา หาเลี้ยง ชีพตน

…มีคน ก็มี ปัญหา
เพราะว่า หลบหลีก ไม่พ้น
จึงต้อง ฝึกความ อดทน
ฝึกจน ให้เกิด ชำนาญ

…ตามดู ตามรู้ ตามเห็น
ให้เป็น อารมณ์ กรรมฐาน
รู้กาย รู้จิต เหตุการณ์
คิดอ่าน อารมณ์ ปัจจุบัน

…รู้ตัว รู้ทั่ว รู้พร้อม
นำน้อม ความคิด สร้างสรรค์
ตามดู รู้จิต ให้ทัน
สิ่งนั้น วิปัส-สนา

…ถอนจิต จากความ สงบ
เมื่อพบ กับตัว ปัญหา
แก้ไข โดยใช้ ปัญญา
มองหา ให้เห็น เป็นจริง

…มองให้ เห็นคุณ และโทษ
ประโยชน์ หรือไม่ ในสิ่ง
รู้เห็น ตามความ เป็นจริง
จิตนิ่ง ก็มอง เห็นธรรม

…เห็นการ เกิดขึ้น ตั้งอยู่
และรู้ การดับ ลึกล้ำ
ชั่วดี ก่อเกิด บุญกรรม
น้อมนำ สู่จิต คิดตาม

…เคลื่อนไหว แต่ไม่ หวั่นไหว
ถ้าใจ มั่นใน ข้อห้าม
เฝ้าดู จิตอยู่ ทุกยาม
เดินตาม ธรรมะ ชี้นำ

…เคลื่อนไหว วุ่นวาย สับสน
เหตุผล ปัญหา ตอกย้ำ
มนุษย์ เป็นไป ตามกรรม
ใครทำ ต้องรับ กรรมไป….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๓ พฤษภาคม ๒๕๖๔…