…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๗๖…
…บางครั้งความคุ้นเคยและความเคยชิน มันอาจจะนำไปสู่ความหย่อนยาน จนกลายเป็นความขี้เกียจมักง่าย ถ้าเราไม่หมั่นตรวจสอบควบคุมจิตของเรา ไม่มีความรับผิดชอบต่อภาระหน้าที่ ข้อวัตรปฏิบัติ มันก็จะนำไปสู่ความเสื่อมถอยจิตคล้อยตามไปในกระแสโลก ออกห่างจากกระแสแห่งธรรม แต่ถ้าเรามีความมั่นคงมีศรัทธาที่หนักแน่น ตามดู ตามรู้ ตามเห็นจิตนั้นอยู่เสมอ ไม่พลั้งเผลอขาดสติและองค์แห่งคุณธรรมแล้วความเสื่อมย่อมไม่เกิดขึ้นแก่เรา ความเจริญในธรรมทั้งหลาย ก็จะบังเกิดขึ้นแก่ผู้ที่ปฏิบัติเช่นนั้น สิ่งสำคัญมันอยู่ที่จิตสำนึกแห่งการใฝ่ดี ว่าเรานั้นมีแล้วหรือยังและเราได้ทำในสิ่งนั้นแล้วหรือยัง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๗ พฤษภาคม ๒๕๖๕…