…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๓…
“…สุขในการให้ ยิ่งกว่าสุขในการรับ…”
…ผู้ให้ ใจประเสริฐ
เพราะสุขเกิด จากภายใน
สุขกาย สบายใจ
จากการให้ เพราะเมตตา
…ผู้รับ นั้นเฝ้ารอ
การร้องขอ รอเวลา
รอไป จนได้มา
สุขนั้นหนา ต้องเฝ้ารอ
…ผู้ให้ ใจเป็นสุข
ไม่มีทุกข์ มาเกิดก่อ
ให้ไป ไม่ต้องขอ
ไม่ต้องรอ เพราะเต็มใจ
…ผู้ให้ ไม่ตระหนี่
เพราะว่ามี จิตแจ่มใส
สละ ส่วนตนไป
เพราะว่าใจ กรุณา
…เป็นพรหม ขึ้นในจิต
มีความคิด มุทิตา
ให้แล้ว อุเบกขา
ไม่นำมา ให้กังวล
…ความสุข ในการให้
มีมากมาย หลายเหตุผล
สร้างทาน ต่อผู้คน
สร้างกุศล คือความดี…
…แด่คำคม..คำครู…ที่คงอยู่มายาวนาน…
ศรัทธาในปัญญาของปราชญ์แต่ก่อนกาล…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๒๙ พฤษภาคม ๒๕๖๔…