บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๙

…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๓๙…

…“ทำให้ดู อยู่ให้เห็น สอนให้เป็นแล้วก็ปล่อย” คือคติธรรมประจำใจในการสอนลูกศิษย์ทั้งหลาย ไม่ไปจัดระเบียบ เรียกร้องผู้อื่น ให้กระทำตามความต้องการของเรา จัดระเบียบของตัวเราเอง เรียกร้องตัวเราเองในการประพฤติปฏิบัติ ใครจะทำหรือไม่ทำนั้นเป็นเรื่องของเขา แต่ตัวเราต้องกระทำให้เป็นตัวอย่างแก่เขาในกิจวัตรของสงฆ์ทั้ง ๑๐ ประการให้สมบูรณ์ครบถ้วน

…เป็นการสอนแบบไม่ได้สอน นั้นคือการทำให้เห็นเป็นตัวอย่างแบบอย่างเพื่อสร้าง จิตสำนึกให้แก่เขา ซึ่งขึ้นอยู่กับแต่ละบุคคล ว่าจะเก็บเกี่ยวได้มากน้อยเพียงใด ในการที่จะศึกษาเรียนรู้

…ใครจะทำหรือไม่ทำ เราก็ไม่ไปน้อยใจเสียใจ ไปขุ่นใจปฏิฆะกับเขาใจของเราก็เป็นสุข เพลินกับการทำงาน ฝึกสติปฏิบัติธรรมไปในตัวโดยการทำงาน มีสติและสัมปชัญญะอยู่ตลอดเวลาในการทำงาน

…ซึ่งถ้าเราไปคาดหวัง ไปสั่งให้เขากระทำ เมื่อไม่เป็นไปตามที่เราหวังเราก็จะทุกข์ใจ กังวลใจและเป็นการไปกดดันเขา บังคับเขาให้กระทำซึ่งในบางครั้งนั้นเขายังไม่พร้อมที่จะทำ ให้เกิดจากจิตสำนึกของเขาเองจะดีกว่า ผลงานและการกระทำนั้นมันจึงจะออกมาดี…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๔ มิถุนายน ๒๕๖๔…