…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๔๑…
…ใคร่ครวญทบทวน ตัดปลิโพธความกังวลทั้งหลายออกไปชั่วขณะ ทำจิตให้ว่างจากอัตตา พิจารณาทุกอย่างตามความเป็นจริงในสิ่งที่เห็นและรับรู้ วางจิตให้นิ่ง ไม่เอาความรักความเกลียด ความพอใจและไม่พอใจมาตัดสินในปัญหามีสติและสัมปชัญญะคุ้มครองกายและจิตอยู่ตลอดเวลา แยกแยะกุศลและอกุศลออกจากกัน โดยการพิจารณาถึงคุณ ถึงโทษ ถึงประโยชน์และมิใช่ประโยชน์ในสรรพสิ่งที่ได้เห็นและได้รับรู้ เอามาเป็นครูสอนธรรม เตือนย้ำในจิตสำนึกอยู่ตลอดเวลาให้ระลึกรู้ในสิ่งที่ควรคิด ในกิจที่ควรทำตามบทบาทและหน้าที่ของตนเองที่พึงมีทำหน้าที่ของเรานั้นให้สมบูรณ์ ตามกำลังความรู้ความสามารถที่เรานั้นพึงมี ให้จิตของเรานี้ระลึกถึงธรรมอยู่ตลอดเวลาเมื่อเรารักษาธรรม ธรรมนั้นจะกลับมารักษาคุ้มครองเรา…
…คุณธรรมที่หายไปจากใจคน…
๐ ทุกชีวิต คิดฝัน ถึงวันสุข
ไม่อยากทุกข์ ทรมาน การใฝ่หา
จึงดิ้นรน ขวนขวาย ให้ได้มา
เข้าใจว่า คือสุข สำหรับตน
๐ เพราะดิ้นรน เรียกร้อง แสวงหา
จึงนำพา ให้จิต คิดสับสน
เพราะความโลภ ความอยาก ในใจคน
จึงต้องทน ทุกข์กัน ทุกวันคืน
๐ เมื่อได้มา ก็อยาก จะได้อีก
ไม่ยอมหลีก ทางไป ให้ผู้อื่น
อยากจะดี อยากจะเด่น อย่างยั่งยืน
ข่มผู้อื่น ด้วยลาภยศ กดข่มกัน
๐ ไม่รู้จัก ความพอดี และพอเพียง
ในการเลี้ยง ชีวิต ที่คิดฝัน
จึงเบียดเบียน แก่งแย่ง แข่งขันกัน
จึงไร้วัน ที่จะสุข เพราะทุกข์ใจ
๐ เมื่อไม่มี ศีลธรรม นำชีวิต
ก็พลาดผิด ดวงจิต ไม่สดใส
เมื่อไม่มี คุณธรรม ประจำใจ
ก็ทำให้ ออกห่าง จากทางบุญ
๐ สร้างเวรกรรม ทำบาป ที่หยาบช้า
หลงคิดว่า บาปกรรม ไม่นำหนุน
ไม่ส่งผล อะไร ให้เกิดคุณ
จึงละบุญ มาสร้างบาป จนเคยชิน
๐ เมื่อศีลธรรม ไม่กลับมา น่ากลัวนัก
คนไร้หลัก คุณธรรม นิจศีล
จึงก่อกรรม ทำร้าย ทั่วแผ่นดิน
ไม่สุดสิ้น ก่อกรรม ทำร้ายกัน
๐ เพราะโลกขาด คุณธรรม นำชีวิต
จึงพลาดผิด ชีวิต ไม่สร้างสรรค์
ต้องวุ่นวาย ไร้สุข อยู่ทุกวัน
เพราะโลกนั้น ขาดศีลธรรม มานำทาง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๖ มิถุนายน ๒๕๖๔…