…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๗๗…
…รำพึงธรรมคำกวีในยามฝนพรำ…
๐ ร่วงหล่นบนทางเท้า
ทุกค่ำเช้าเฝ้าปัดกวาด
รักษาความสะอาด
มิให้ขาดในทุกวัน
๐ ใบไม้เจ้าร่วงหล่น
ตามกาลกลเป็นเช่นนั้น
ร่วงหล่นทุกคืนวัน
เปลี่ยนแปรผันตามเวลา
๐ ร่วงหล่นลงสู่พื้น
ร่วงลงคืนพสุธา
ตามกาลและเวลา
มีเกิดมามีดับไป
๐ ใบไม้ให้ร่มเงา
เมื่อยามเจ้าเขียวสดใส
ไม่นานก็จากไป
ใบไม้ใหม่มาทดแทน
๐ ร่วงหล่นลงสู่พื้น
เจ้ากลับคืนสู่ดินแดน
มิเคยจะหวงแหน
เจ้าทดแทนคุณแผ่นดิน
๐ เปื่อยเน่าย่อยสลาย
มีความหมายไปทั้งสิ้น
พันธุ์ไม้ได้ดูดกิน
ตอบแทนดินถิ่นที่มา
๐ ใบไม้แม้นน้อยนิด
แต่ชีวิตไม่ไร้ค่า
ตั้งแต่กำเนิดมา
มีคุณค่านับอนันต์
๐ คนเรานั้นควรคิด
ถึงชีวิตที่เป็นนั้น
ผ่านคืนและผ่านวัน
เคยสร้างสรรค์ประโยชน์ใด
๐ ชีวิตอย่าไร้ค่า
อย่าน้อยกว่าเจ้าใบไม้
รีบสร้างหนทางไป
เพื่อสิ่งใหม่ที่มั่นคง
๐ มั่นคงดำรงอยู่
และเป็นผู้ไม่โลภหลง
ความดีนี้ยืนยง
จะเสริมส่งซึ่งศรัทธา
๐ ชีวิตที่เหลืออยู่
จงเรียนรู้และศึกษา
เสริมสร้างทางปัญญา
และรักษาคุณธรรม
๐ คุณธรรมนำชีวิต
คุ้มครองจิตและชี้นำ
ก่อเกิดกุศลกรรม
ที่จะนำสู่ความดี….
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๘ พฤษภาคม ๒๕๖๕…