…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๕๒…
…จิตระลึกถึงเหตุการณ์ในอดีตของเช้าวันหนึ่งบนดอยสูงกลางป่าใหญ่ สายฝนได้โปรยปรายลงมาในยามเช้าฉันเฝ้ามองดูหยดน้ำที่ตกจากหลังคาหยดแล้วหยดเล่าที่ตกมาไม่ขาดสาย เพ่งมองจนเวลาผ่านล่วงไปเนิ่นนาน สภาวธรรมได้เกิดขึ้นในจิตสังเวชในชีวิตที่ล้วนแล้วแต่ทุกข์ไม่มีสิ่งใดเที่ยงแท้และแน่นอนเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไปตลอดเวลา ไม่สามารถที่จะไปยึดมั่นถือมั่นได้เลย
…เกิดอารมณ์ปิติอย่างแรงกล้าจนน้ำตาไหลร้องให้สมเพชชีวิตคิดอยู่ในขณะนั้นอย่างเดียวว่าจะไม่ขอกลับมาเกิดอีกต่อไปอยากจะหลุดพ้นจากวังวนแห่งวัฏฏะศรัทธาในพระธรรมของพระพุทธองค์เพิ่มขึ้น ตั้งใจเดินตามพระอริยะสงฆ์ที่เป็นแบบอย่าง เพื่อจะนำชีวิตไปสู่จุดหมายปลายทางที่หวังไว้เป็นสภาวธรรมที่เกิดขึ้นในใจขณะนั้นแม้เวลาจะผ่านมานานแล้วฉันยังไม่เคยลืม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๕ มิถุนายน ๒๕๖๔…