…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๕๗…
…ความเป็นผู้รู้ประมาณในกาลเวลา…
“การแสดงความคิดเห็นนั้น ต้องอยู่บนพื้นฐานของความเหมาะสมพอดีพอเหมาะและพอควร มากเกินไปมันจะกลายเป็นความฟุ้งซ่านไร้สาระน่าเบื่อหน่ายต่อผู้รับ ทำให้ความคิดเห็นต่อ ๆ ไปกลายเป็นสิ่งที่ถูกปฏิเสธไม่ได้รับความสนใจ ทั้งที่อาจจะเป็นความคิดเห็นที่ดี ๆ สิ่งนั้นคือเรื่องของกาลเทศะ การรู้จัก จังหวะเวลา โอกาส สถานที่และบุคคลที่ต้องศึกษาและทำความเข้าใจในการแสดงความคิดเห็นและการสนทนากับผู้อื่น”
…เป็นคำพูดที่ได้กล่าวแก่ผู้มาปฏิบัติธรรมอยู่เสมอ ถึงเรื่องที่ควรระวังในการแลเปลี่ยนความคิดเห็นพูดคุย เพื่อนำไปสู่ความรู้และความเข้าใจและการตอบรับของผู้ฟัง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๙ มิถุนายน ๒๕๖๔…