…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๗๑…
…จงคิดเสมอว่า การทำงานคือการปฏิบัติธรรม ทุกอย่างที่ทำลงไปนั้น คือการสร้างบารมีเพื่อให้ใจเรามีปีติ มีกำลังใจ ไม่เบื่อที่จะทำสิ่งสำคัญคือเราต้องสร้างขวัญและกำลังใจให้ตัวเองอยู่ตลอดเวลา อย่าคิดว่าเป็นภาระเป็นปัญหา คิดว่าเป็นหน้าที่ ที่เราต้องกระทำเพื่อสงเคราะห์และอนุเคราะห์แก่ผู้คนทั้งหลายจงคิดเสมอว่าปลายทางนั้นย่อมจะสั้นลงทุกขณะตราบใดที่เรานั้นยังก้าวเดินตรงไปหาจุดหมายชีวิตนั้นเกิดมาเพื่อหน้าที่ ชีวิตที่เหลืออยู่นี้คือการทำหน้าที่ให้ดีที่สุดของความเป็นมนุษย์ธรรมนั้นเป็นสภาวะที่อยู่ภายในของจิตมิใช่อยู่ที่การแสดงออกทางกาย…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑ กรกฎาคม ๒๕๖๔…