…บันทึกธรรมย้ำเตือนจิต บทที่ ๑๐๐…
…“ไม่มีใครรู้ซึ้งเท่าหนึ่งจิต” เราต้องรู้จักตัวเรา เพราะไม่มีใครจะรู้เหตุและผลของตัวเราเท่ากับตัวเรา เราเองต้องเป็นผู้สอบอารมณ์ของตัวเราไม่ต้องให้ใครเขามาสอบอารมณ์ของตัวเรา “จงรู้จักกาย รู้จักจิต รู้จักความคิดและรู้ในสิ่งที่กำลังกระทำ” เราจึงจะไม่หลงทาง หลงตัวเอง หลงกิเลส และการสอบอารมณ์ที่ดีที่สุดก็คือการทำงานที่ใช้กำลังแรงงานร่วมกับผู้อื่น เพราะเราจะได้เจอผัสสะ (สิ่งที่มากระทบ) ทั้งภายนอกและภายใน เราจะได้เห็นความหวั่นไหวและความสงบนิ่งของเรา ซึ่งมันคือของจริงคือสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ แล้วเราจะได้รู้ว่าการปฏิบัติธรรมของเรานั้นมันก้าวหน้าไปถึงไหน (รู้ได้เมื่อภัยมาปัญหาไม่มา ปัญญาไม่มี บารมีไม่เกิด) ไม่ใช่นั่งคิดนั่งฝันว่ามันเป็นอย่างนั้นมันเป็นอย่างนี้ มันต้องมีของจริงมาพิสูจน์มาทดสอบอารมณ์ของเรา…
…แด่การทำงานหนักที่สอนให้เข้าใจถึงการปฏิบัติธรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๓ กรกฎาคม ๒๕๖๔…