…ชีวิตนี้ยังมีหนทางไป…
…ฟ้าครึ้มยามฝนพรำ เมฆหมอกดำปกคลุมฟ้า
ม่านเมฆหมอกมายา ปกคลุมฟ้าให้มืดมน
เปรียบเป็นเช่นชีวิต เมื่อความคิดเริ่มสับสน
จิตใจนั้นกังวล จิตสับสนไร้หนทาง
มืดไปทั้งแปดด้าน ความคิดอ่านนั้นเลือนลาง
สับสนในหนทาง มองทุกอย่างเป็นทางตัน
เพราะใจนั้นยึดถือ จิตทั้งดื้อและทั้งรั้น
ไม่ลดละเลิกมัน ในตัวฉันและตัวกู
อัตตาพาให้ทุกข์ ใจไม่สุขอย่างเป็นอยู่
ตัวกูและของกู จิตนั้นรู้แต่ไม่วาง
ยิ่งถือก็ยิ่งทุกข์ ไร้ซึ่งสุขในทุกทาง
ถือไปไม่ยอมวาง จิตก็ห่างทางสบาย
วางใจให้หยุดนิ่ง จะเห็นจริงในความหมาย
เห็นจิตและเห็นกาย รู้ความหมายสัจจธรรม
รู้กายและรู้จิต รู้ความคิดที่เลิศล้ำ
รู้เห็นสัจจธรรม จิตจะนำสู่ความดี
ความดีของชีวิต อยู่ที่จิตคิดถ้วนถี่
คิดดีและทำดี เพียงเท่านี้ก็ดีเอง…
…เชื่อมั่น-ศรัทธา-ปรารถนาดี-ด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม-วจีพเนจร…
…๑ ธันวานคม ๒๕๕๔…