…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๑๔…
…การปฏิบัติธรรม เป็นการกระทำที่เริ่มจากจิต จากความคิดแล้วแสดงออกมาซึ่งทางกายการปฏิบัติธรรมนั้น มิใช่เป็นไปเพื่อความโอ้อวดเพื่อให้ผู้อื่นเขายกย่องสรรเสริญชื่นชมแต่เป็นการอบรมกายและจิตของเรา โดยมีสติและสัมปชัญญะควบคุมอยู่ มีความระลึกรู้และมีความรู้ตัวทั่วพร้อมในกายในจิตในความคิดและการกระทำ เพิ่มพูนคุณธรรมให้แก่จิตปรับเปลี่ยนความคิด เพื่อให้จิตเป็นบุญกุศล ไม่เอาแต่ความคิดของตนมาเป็นใหญ่ เปิดจิตเปิดใจให้เปิดกว้างพิจารณาทุกอย่างโดยเหตุและผลไม่เห็นแก่ประโยชน์ตนจนเกินไปรู้จักการให้และการแบ่งปัน สิ่งที่กล่าวมานั้นคือการปฏิบัติธรรม…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๖ สิงหาคม ๒๕๖๔…