…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๑๙…
…การปฏิบัติธรรมนั้นทำได้ทุกขณะทุกอิริยาบถ ไม่จำกัดกาลและสถานที่ขอให้เรามีสติระลึกรู้ มีความรู้ตัวทั่วพร้อมอย่าไปติดยึดในรูปแบบและท่าทางเพราะการปฏิบัติธรรมนั้นไม่ใช่การแสดงการโชว์หรือโอ้อวดกัน แต่เป็นการกระทำภายในจิตใจของเรา ซึ่งถ้าเรามีสติและสัมปชัญญะแล้ว เราจะรู้ว่าเรากำลังทำอะไรและเพื่ออะไร “ไม่มีใครรู้ซึ้งเท่าหนึ่งจิต” ว่าเราคิดและเรากำลังทำอะไร เพื่ออะไรดีไปกว่าตัวของเราเอง “รู้กาย รู้จิตรู้ความคิด รู้สิ่งที่กระทำ” นั่นคือการปฏิบัติธรรม…
…ฝากไว้เป็นแนวทางในการปฏิบัติสำหรับผู้ใคร่ในธรรมทั้งหลาย เพื่อให้ได้ศึกษาเป็นทางเลือกอีกทางหนึ่งสำหรับการปฏิบัติและอย่าเชื่อหรือปฏิเสธทันทีที่ได้อ่าน ลองใคร่ครวญพิจารณาและนำไปปฏิบัติทดลองดู แล้วจึงเชื่อหรือปฏิเสธในแนวทางนี้ เพราะถ้าเชื่อในทันที่อาจจะทำให้เกิดความงมงายและถ้าปฏิเสธในทันทีอาจจะทำให้เสียโอกาส จึงไม่ใช่เรื่องเสียหายที่จะลองนำไปปฏิบัติดู อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่าสิ่งนั้นมันจริงหรือไม่จะได้คลายความสงสัย ว่ามันใช่หรือมิใช่ มันจะได้ชัดเจนในธรรมนั้น…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๑ สิงหาคม ๒๕๖๔…