…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๔๕…
…วันเวลาแห่งชีวิตลิขิตไปตามกฎแห่งกรรม สิ่งที่เราเคยได้กระทำมาในอดีตชาติและปัจจุบันชาติ ส่งผลมาสู่วันนี้ทั้งกรรมดีที่เป็นกุศลส่งผลให้พบสิ่งดีและกรรมที่เป็นอกุศลที่ส่งผลมาเป็นอุปสรรคปัญหา สิ่งที่ผ่านมานั้น แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วเพราะเป็นอดีต ยืดอกยิ้มสู้ยอมรับในกฎแห่งกรรมที่ทำมา…
…อดีตคือบทเรียนของชีวิต….
ถูกหรือผิดล้วนแล้วคือบทเรียนทบทวนใคร่ครวญพิจารณาในสิ่งที่ผ่านมา ให้เห็นที่มาและความเป็นไปในชีวิต เพื่อที่จะกำหนดทิศทางใหม่ที่จะก้าวเดิน โดยเอาอดีตนั้นมาเป็นบทเรียน เพราะว่ามันคือบทเรียนแห่งชีวิต…
…ชีวิตนั้นเป็นของอันน้อยนิด….
ชีวิตแขวนอยู่ฝากไว้กับลมหายใจลมหายใจสิ้นไปหมดไปเมื่อไหร่ภพนี้ชาตินี้ก็จบสิ้นไป แสวงหาภพใหม่เวียนว่ายในภพในชาติไม่มีที่สิ้นสุดตราบใดที่ยังไม่หลุดพ้นจากบ่วงแห่งมาร…
…ชีวิตปรารถนาซึ่งความพ้นทุกข์…
หวังเสวยสุขในวิมุติธรรมตามองค์พระสัมมาฯ แต่ถ้าเพียงปรารถนาแต่ยังไม่ลงมือกระทำ มันจึงเป็นเพียงความฝันเป็นเพียงจินตนาการวันเวลานั้นผ่านไปไม่เคยหยุดนิ่งหยุดพัก ทุกขณะจิตกำลังเดินทางไปสู่ความตาย สิ่งที่ท่านมุ่งหมายท่านได้ทำแล้วหรือยัง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…