…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๕๓…
…พ่อแม่ครูบาอาจารย์ท่านสอนไว้ว่า
“จิตที่ส่งออก เป็นสมุทัย
ผลอันเกิดจากจิตที่ส่งออก เป็นทุกข์
จิตเห็นจิตเป็นมรรค
ผลอันเกิดจากจิตเห็นจิต เป็นนิโรธ”…
๐ ทุกข์…เท่านั้น เกิดมา พาหลงใหล
สมุทัย…ที่กำเนิด เกิดทุกอย่าง
นิโรธ…ธรรม นำไป ให้ถูกทาง
มรรค…สรรค์สร้าง สัจจะ สู่พระธรรม
๐ เป็นของจริง จากสัจจะ อริยะ
องค์พุทธะ เลิศล้น ชนดื่มด่ำ
บอกโลกรู้ ดูให้เป็น จึงเห็นธรรม
เพื่อจะนำ หนึ่งชีวิต ไม่ผิดทาง…
…ชีวิตคือการเดินทางของจิตวิญญาณที่ต้องผ่านบททดสอบมามากมาย กว่าจะถึงจุดหมายปลายทางของชีวิตเรียนรู้ความถูกผิดและดีชั่วอยู่ตลอดเวลา แสวงหาซึ่งความสำเร็จของชีวิตที่คิดไว้แตกต่างกันไปตามความปรารถนาของแต่ละคนที่ตั้งกันไว้
…รางวัลของชีวิตนั้นมิได้วางไว้ที่จุดเริ่มต้น และหนทางนั้นไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ ย่อมจะมีอุปสรรคขวากหนามอยู่บนเส้นทางทุกอย่างที่พานพบนั้นล้วนเป็นประสบการณ์ของชีวิต ความพลาดผิดพลาดพลั้งจึงไม่ใช่ความล้มเหลวแต่มันเป็นบทเรียนของชีวิตที่สอนให้เราเรียนรู้
…ชีวิตที่เหลืออยู่ เรียนรู้จากสิ่งที่ผ่านมา เพื่อที่จะก้าวเดินไปข้างหน้า แสวงหาในสิ่งที่ดีให้แก่ชีวิต ไม่ให้พลาดผิดอย่างที่เคยผ่านมา เพราะว่าเราได้เรียนรู้และมีบทเรียนมาแล้วตราบใดที่ชีวิตนี้ยังมีลมหายใจอยู่การเดินทางของชีวิตนั้นยังไม่สิ้นสุด…
…แด่พระธรรมคำสอนของพระพุทธองค์…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๔ กันยายน ๒๕๖๔…