..บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๕๗…
…“การสะสมบุญทำให้มีความสุข สุโข ปุญฺญสฺส อุจฺจโย”
…พุทธสุภาษิต ธรรมบท๒๕/๒๖…
“…ถ้าไม่ยึดอะไรในสิ่งรู้ ก็จะอยู่อย่างสงบ พบเยือกเย็น…”
…จากหนังสือ “ ฟ้าสางทางสุภาษิตที่ข้าพเจ้าชอบ”…
…หลวงพ่อพุทธทาส โมกขพลาราม ไชยา…
…ยึดติดและยึดถือ
ผลก็คือความวุ่นวาย
ดิ้นรนและขวนขวาย
ด้วยมุ่งหมายอยากได้มา
…มีแล้วไม่อยากเสีย
จึงละเหี่ยและโหยหา
ยามพรากหรือจากลา
ใจก็พาให้วกวน
..ยึดถือในสิ่งของ
จึงบกพร่องไร้เหตุผล
ยึดถือในตัวตน
ไม่ยอมคนเพราะถือตัว
…ถือว่าตัวเองเก่ง
จึงชอบเบ่งเก่งไปทั่ว
โมหะหลงเมามัว
จึงพาตัวไปวุ่นวาย
…รู้มากจะยากนาน
คนโบราณให้ความหมาย
รู้เพียงสิ่งนอกกาย
แต่ไม่ได้รู้ใจตน
…วุ่นวายเพราะไปรู้
จึงต้องอยู่อย่างสับสน
จิตใจให้วกวน
จึงต้องทนทรมาน
…ถ้าใจไม่ยึดติด
จะมีจิตที่เบิกบาน
ไม่ทุกข์สุขสำราญ
รู้จักการจะปล่อยวาง
…ปล่อยวางห่างจากทุกข์
จะพบสุขเพราะจิตว่าง
เดินไปในเส้นทาง
เดินตามอย่างเส้นทางธรรม…..
…แด่คำคมของคำครู ทำให้ดู อยู่ให้เห็น
สอนให้เป็น แล้วปล่อยวาง ว่างจากทุกข์…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๘ กันยายน ๒๕๖๔…