บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๖๒

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๖๒…

…บันทึกเรื่องราวความรู้สึกนึกคิดของจิตวิญาณ ผ่านกาลเวลาแห่งช่วงอารมณ์ มันคือปัจจุบันธรรมอันเป็นธรรมชาติของจิต ที่แท้จริงที่เราควรคิดพิจารณา

…“ทำให้ดู อยู่ให้เห็น สอนให้เป็นแล้วก็ปล่อย” สิ่งนี้เป็นคติธรรมที่ใช้สอนศิษย์และคนใกล้ชิดทั้งหลายเพื่อที่จะได้รู้พื้นฐานความคิดและจิตสำนึกของเขาเหล่านั้น ว่าเขามีพื้นฐานเป็นอย่างไร โดยการกระทำทางกายให้เห็น ทำให้เป็นตัวอย่างไม่ต้องกล่าวไม่ต้องสอนด้วยวาจา

…ในเบื้องต้น บุคคลผู้มีจิตสำนึกที่ดีจะจดจำแบบอย่างที่ดีที่เขาได้เห็นเอามาเป็นตัวอย่าง แล้วลงมือทำตามส่วนบุคคลที่มีจิตสำนึกปานกลางเขาจะจดจำแบบอย่าง แต่ยังไม่ลงมือกระทำ ส่วนคนที่มีจิตสำนึกต่ำเขาจะไม่จดจำ ไม่สนใจ ไม่เอาไปเป็นแบบอย่าง เรียกว่าการสอนโดยไม่ต้องสื่อภาษาทางวาจา แต่เป็นการกระทำทางกายให้เห็น

…เมื่อเราได้รู้พื้นฐานความคิดและจิตสำนึกของเขาแล้ว เราสามารถกำหนดบทบาทและหากุศโลบายที่จะมาใช้ให้เหมาะกับบุคคลเหล่านั้นเรื่องเหล่านี้เป็นหลักจิตวิทยาที่ง่าย ๆ แต่บางครั้งเรานั้นอาจจะมองข้ามไปไม่ได้นำมาใช้และพิจารณา ส่วนมากเราจะใช้การแสดงออกทางวาจาเพื่อเสาะหาข้อมูล ความคิดและจิตสำนึกของผู้อื่น มิได้สังเกตพฤติกรรมของเขา

…การใช้วาจานั้น เราสามารถที่จะปั้นแต่งและจินตนาการออกมาเป็นคำพูดได้ ซึ่งขึ้นอยู่กับการศึกษาและสำนวนโวหาร ประสบการณ์ในการพูดของเขาที่ออกมา ซึ่งในบางครั้งมันเป็นมายามิใช่ของจริงเสมอไป แต่พฤติกรรมทางกายที่เขาเคยชินนั้น มันจะแสดงถึงตัวตนที่แท้จริงของเขา…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…