บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๕

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๘๕…

…พุทธโอวาทก่อนปรินิพพาน…

…ดูกรภิกษุทั้งหลาย ! บัดนี้เป็นวาระสุดท้ายแห่งเราแล้ว เราขอเตือนท่านทั้งหลายให้จำมั่นไว้ว่า สิ่งทั้งปวงมีความเสื่อมและสิ้นไปเป็นธรรมดาท่านทั้งหลายจงอยู่ด้วยความไม่ประมาทเถิด…

…จะกล่าวเตือนลูกศิษย์เสมอว่า ก่อนที่เราจะจากสถานที่ที่ใดไปนั้น เราต้องเคลียร์ปัญหาทุกอย่างให้จบ อย่าให้ค้างคาใจ ให้จากไปด้วยความรู้สึกที่ดีทั้งสองฝ่ายคือตัวเราและผู้ที่อยู่เบื้องหลัง อย่าให้เขาด่าตามหลังหรือนินทาตามหลัง เมื่อเราจากมา

…เพราะเมื่อเรากลับไปเยี่ยม เราก็จะได้รับความรู้สึกที่ดี ๆ ภาษาชาวบ้านบอกว่า ยืดอกได้เต็มที่ ยิ้มได้เต็มหน้า ไม่ต้องผวาหรือหวาดระแวงสิ่งใด ๆ สอนทุกคนเสมอว่า ให้จากไปด้วยมิตรภาพและมิตรไมตรี กับความรู้สึกที่ดีต่อกัน อย่าจากไปแบบทิ้งปัญหาหรือหนีปัญหา เพราะว่าจะเป็นที่คาใจทำให้เขาสงสัยและเก็บเอาไปนินทาได้ จงเคลียร์ปัญหาตัวเองให้บริสุทธิ์ในทุกเรื่องทุกกรณีแล้วจึงจากลาสถานที่นั้น…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๓๐ ตุลาคม ๒๕๖๔…