บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๙๖

…บันทึกไว้เพื่อความทรงจำ บทที่ ๙๖…

…คนเรานั้นต้องมีความหวัง มีเป้าหมายของชีวิต เราต้องหวังให้ไกลและเราต้องไปให้ถึง แม้ว่าหนทางนั้นยังอีกยาวไกล เพราะว่าความสำเร็จนั้นมิได้อยู่ที่จุดเริ่มต้นความผิดพลาดความล้มเหลว ความสูญเสีย มันมิใช่ข้อยุติ สิ่งเหล่านั้นล้วนแล้ว ล้วนนำมาซึ่งประสบการณ์ของชีวิต เป็นบทเรียนของชีวิต ที่จะทำให้เราเข้มแข็งและกล้าแกร่งยิ่งขึ้น

…ขอเพียงให้เรายึดมั่นในอุดมคติของเราอย่าได้หวั่นไหวและท้อถอยเพราะหนทางที่จะก้าวไปสู่ความสำเร็จนั้น มันต้องฟันฝ่าเผชิญต่ออุปสรรคและปัญหาอยู่ตลอดเวลาอุปสรรคและปัญหาเหล่านั้นคือบทเรียน บททดสอบกำลังสติปัญญาและคุณธรรมของเรา

…ดั่งที่ครูบาอาจารย์ท่านได้กล่าวไว้ว่า “ทุกข์ไม่มา ปัญญาไม่มี บารมีไม่เกิด” เราต้องข้ามผ่านด่าน แต่ละด่านเพื่อเป็นการทดสอบกำลังศรัทธาของเรา การที่เราเผชิญอุปสรรคและปัญหาและผ่านมาได้ในแต่ละครั้งนั้น มันทำให้ความคิดและจิตใจของเรา พัฒนาขึ้นไปกว่าเดิมทุกครั้ง

…ฉะนั้น จงอย่าตกใจ เสียใจและหวั่นไหวต่ออุปสรรคและปัญหา จงเดินหน้าต่อไปเพื่อให้ถึงซึ่งจุดหมาย รางวัลแห่งความสำเร็จของชีวิตมิได้วางไว้ที่จุดเริ่มต้นตราบใดที่ยังมีลมหายใจ การเดินทางนั้นยังไม่สิ้นสุด…

…ด้วยความปรารถนาดีและไมตรีจิตที่เป็นกุศลธรรมทั้งหลาย…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๔ พฤศจิกายน ๒๕๖๔…