เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๘๔

…เรียงร้อยธรรมไปตามกาล บทที่ ๘๔…

…เมื่อใจนั้นยอมรับซึ่งความเป็นจริงในสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหลาย ว่าเรานั้นเป็นผู้กระทำ สิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นผลแห่งวิบากกรรม ที่เรานั้น ได้เคยกระทำมา ไม่โทษดินโทษฟ้าหาผู้รับผิดมาแทนเรา ใจนั้นก็จะโปร่งเบา เพราะได้วางแล้วจากการยึดถือทั้งหลาย ความทุกข์ที่มีนั้นก็จะคลายและเมื่อใจสบายความคิดนั้นก็จะโปร่งโล่งเบา เพราะว่าเข้าใจในปัญหาอุปสรรคทั้งหลายที่เกิดขึ้นและเมื่อทำใจยอมรับได้ซึ่งความเป็นจริงอุปสรรคปัญหาในทุกสิ่งนั้นย่อมจะมีหนทางที่จะแก้ไข อยู่ที่ว่าเรานั้นทำใจได้แล้วหรือยัง…

…ใช่หวังจะดังเด่น
จึงมาเป็นสมณะ
ด้วยหวังจะลดละ
ซึ่งมานะและอัตตา

…ถอยห่างจากทางโลก
หวังวิโมกข์เพียรค้นหา
ฝึกฝนภาวนา
หมั่นศึกษาซึ่งพระธรรม

…ละทิ้งทุกสิ่งอย่าง
เพื่อจะสร้างกุศลกรรม
เอาบุญมาหนุนนำ
ทุกเช้าค่ำภาวนา

…เจริญเมตตาจิต
แด่มวลมิตรทุกเวลา
ฝึกฝนและค้นคว้า
สติมาปัญญามี

…รู้ธรรมและเห็นธรรม
จึงแนะนำสิ่งเหล่านี้
เรียงร้อยถ้อยวลี
บทกวีบทความธรรม

…เสนอแนวความคิด
ปรับเปลี่ยนจิตเพื่อชี้นำ
ปรับเปลี่ยนพฤติกรรม
เข้าสู่ธรรมเป็นสัมมา

…มุมมองของชีวิต
ชี้ถูกผิดด้วยปัญญา
ลดละซึ่งอัตตา
ตัวตัณหาอุปาทาน

…กล่าวธรรมทำหน้าที่
ตามวิถีและเหตุการณ์
เอาธรรมนำประสาน
ธรรมทานงานที่ทำ….

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๕ พฤษภาคม ๒๕๖๕…