…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๒…
…รำพึงธรรมในยามเย็น….
๐ บางครั้งเหนื่อยล้ากับการแรมรอนของชีวิต จนเคยคิดที่จะหยุดซึ่งลมหายใจ อยากจะจากไปโดยไม่ต้องหวนกลับมา บอกลาซึ่งการเกิดแก่และเจ็บตาย แต่ยังทำไม่ได้เพราะบุญกุศลไม่เพียงพอ จึงต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปในโลกที่แสนจะวุ่นวายฝึกทำใจให้ยอมรับกับความจริงสิ่งเหล่านั้นให้ได้
๐ สิ่งทั้งหลายมันก็เป็นเช่นนั้นเองมันเป็นเรื่องของกิเลสตัณหาอุปาทานความทะยานอยาก ที่มีมากน้อยแตกต่างกันไปในทุกผู้คนบนโลกใบนี้เพราะความไม่พอดีและพอเพียงของจิตที่คิดกันไป ทำให้ธรรมชาติทั้งหลายนั้นต้องเปลี่ยนแปลงไปตามแรงของกิเลสและตัณหาของมนุษย์ทั้งหลาย ธรรมชาตินั้นจึงเอาคืนเมื่อเราไปฝืนกฎของธรรมชาติ
๐ อนาถ สลด สังเวช เป็นเหตุแห่งความเบื่อหน่าย ทำให้จิตนั้นจางคลายจากกิเลสตัณหาและอัตตา เข้าใจในปัญหาที่เกิดขึ้นในจิตและความคิดของตน แม้แต่ความอยากจะหลุดพ้นมันก็คือตัวตัณหา เมื่อจิตนั้นได้คิดและพิจารณาถึงปัญหาที่เกิดขึ้นเห็นที่มาและที่ไป เหตุและปัจจัยที่ทำให้มันเกิด เมื่อเห็นจิตรู้ใจก็ให้เห็นธรรมว่ามันเป็นเช่นนั้นเอง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๑ พฤศจิกายน ๒๕๖๔…