…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๘…
…หลวงพ่อพุทธทาสท่านกล่าวไว้ว่า ชีวิตคือการทำงาน เพราะการทำงานอย่างมีสตินั้นคือการปฏิบัติธรรมน้อมนำเอาคำสอนนั้นมาปฏิบัติในชีวิตประจำวัน ดำเนินชีวิตด้วยการทำงานทั้งทางภายนอกและภายใน ควบคุมกายใจด้วยสติและสัมปชัญญะอยู่ตลอดเวลาพิจารณาให้เห็นความเป็นจริงของสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหลาย ทำใจให้ยอมรับกับสภาพแห่งความเป็นจริงในสิ่งเหล่านั้น เมื่อใจรับได้เพราะรู้และเข้าใจในความเป็นไปของสิ่งเหล่านั้น เห็นที่มาที่ไปเห็นเหตุและปัจจัยของสิ่งทั้งหลายที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนั้น เมื่อละวางมันได้ความทุกข์เพราะความกังวลทั้งหลายก็หายไปสิ้นไป
…อดีตคือความทรงจำที่ผ่านมาปัจจุบันคือความเป็นจริงสิ่งที่กำลังตั้งอยู่ อนาคตคือความฝันและจินตนาการเป็นสิ่งที่ยังไม่เกิดขึ้น คือคำพูดและโวหารในเชิงกวีที่ได้กล่าวกันมาแต่โบราณแต่ในความเป็นจริงในชีวิตนั้น
…จงทำจิตให้หยุดคิดสงบนิ่งแล้วขจัดความคิดอกุศลสิ่งที่เป็นขยะของอารมณ์ออกไปคงเหลือไว้แต่สิ่งที่เป็นกุศลสิ่งที่ดีมีสาระและมีประโยชน์สิ่งที่ไม่เป็นทุกข์ เป็นภัยและเป็นโทษต่อกุศลทั้งหลาย เพื่อให้มีความเจริญในกุศลธรรมเพิ่มพูนก้าวหน้ายิ่งๆขึ้นไป…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๖ พฤศจิกายน ๒๕๖๔…