…ใคร่ครวญธรรมตามกาลเวลา บทที่ ๗๓…
…เดินทางร้องลี้ ดีกว่าอ่านหนังสือหมื่นเล่ม…
…จากประสบการณ์ที่ผ่านมาทั้งในทางโลกและทางธรรม ช่วงหนึ่งของชีวิตแห่งการเดินทางได้ประสพ พบเห็นอะไรมามากมายเก็บบันทึกไว้ในความทรงจำ ได้น้อมนำมาพิจารณา มองหาที่มาและที่ไปของสิ่งเหล่านั้นทุกอย่างล้วนเกิดจากเหตุและมีปัจจัยเป็นตัวประกอบ ค้นหาให้เห็นซึ่งที่มาของสิ่งเหล่านั้นว่าเป็นมาอย่างไร ก่อนที่เราจะได้รู้และได้เห็นมันดำเนินไปเช่นไรและจะจบลงที่ตรงจุดไหนการเกิดขึ้น ตั้งอยู่และดับไป นั้นมันเป็นเรื่องธรรมดาของโลก ในทางพระพุทธศาสนาเรียกว่ากฎพระไตรลักษณ์คือความไม่เที่ยงความเป็นทุกข์ ความเป็นสิ่งสมมุติทั้งหลายยึดถือไม่ได้ นั้นคือความเป็นอนิจจัง ทุกขังอนัตตา เป็นธรรมดาของสรรพสิ่งในโลกนี้…
…พอดี พอเพียง พอใจ…
๐ มากมาย หลายหลาก เรื่องราว
ข่าวคราว ทำให้ สับสน
เกิดจาก กิเลส ของคน
สับสน ไม่รู้ จักพอ
๐ ไม่มี ก็อยาก จะได้
อยากให้ มันมี ขึ้นต่อ
เพราะใจ ไม่รู้ เพียงพอ
จึงก่อ เกิดความ วุ่นวาย…
๐ กิเลส นั้นเกิด ที่จิต
ความคิด ที่มี หลากหลาย
ความอยาก ที่มี มากมาย
ขวนขวาย เพื่อให้ ได้มา
๐ สนอง ความอยาก ตนเอง
ไม่เกรง และกลัว บาปหนา
ทำไป เพื่อให้ ได้มา
ตัณหา ความอยาก มากมี
๐ ความสุข และความ สำเร็จ
เบ็ดเสร็จ อยู่ที่ จิตนี้
ถ้าจิต พอเพียง ตามมี
เท่านี้ มันก็ สุขใจ
๐ จิตนั้น คิดว่า เพียงพอ
ไม่ก่อ ความอยาก ขึ้นใหม่
พอดี พอเพียง ที่ใจ
สุขได้ ถ้าใจ นั้นพอ
๐ ไม่ต้อง ดิ้นรน ขวนขวาย
สบาย ที่ใจ นั้นหนอ
พบสุข โดยไม่ ต้องรอ
ใจพอ มันก็ พอดี
๐ พอดี พอใจ ในตน
ทุกคน จะพบ สิ่งนี้
เพียงพอ ในสิ่ง ที่มี
เท่านี้ มันก็ พอใจ…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๒๖ กันยายน ๒๕๖๕…