…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๕๑…
…สรรพสิ่งไม่หยุดนิ่งเคลื่อนไหวแปรเปลี่ยนไปตามจังหวะและฤดูกาลเกิดขึ้น ตั้งอยู่ ไม่นานก็ดับสะลายไปสิ่งใหม่ก็เคลื่อนไหวเกิดข้นแทนที่เป็นอย่างนี้ต่อเนื่องสืบต่อเรื่อยมาจนไม่รู้ว่ามีการเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปเพราะว่าจิตใจนั้นหลงใหลเผลอสติลืมกายลืมจิตไม่ได้คิดพิจารณาจึงไม่รู้ว่ามีการเกิดขึ้นตั้งอยู่และดับไปทุกขณะ…
…ฝึกใจให้ใฝ่ดี…
๐ มองโลก และมองธรรม
แล้วน้อมนำ มาปรับใช้
กับสิ่ง ที่เป็นไป
ให้เหมาะสม กับเหตุการณ์
๐ สติ ระลึกรู้
การตามดู จิตเป็นงาน
รู้ตน รู้ประมาณ
เจริญจิต ประพฤติธรรม
๐ รู้กาย และรู้จิต
รู้ที่คิด รู้ที่ทำ
รู้ชอบ ประกอบกรรม
น้อมนำใจ ให้ใฝ่ดี
๐ ความดี เริ่มที่จิต
เริ่มจากคิด ไม่ผิดที่
คิดดี และพูดดี
ก่อนที่จะ ได้กระทำ
๐ รู้ธรรม และเห็นธรรม
ถ้าไม่ทำ ก็ก่อกรรม
รู้แล้ว ไม่กระทำ
เปล่าประโยชน์ มิได้งาน
๐ รอยทางและรอยธรรม
ได้น้อมนำ ธรรมกล่าวขาน
บอกเล่า ประสพการ
ที่พบเห็น มาชี้แจง
๐ มากมาย หลายมุมมอง
ที่ทดลอง มาแถลง
บอกเล่า ความเปลี่ยนแปลง
ที่ประสพ ได้พบมา
๐ ให้รู้ และให้คิด
ให้พินิจ ให้ศึกษา
เสริมสร้าง ทางปัญญา
เพิ่มความรู้ ให้แก่ตน
๐ เป็นคน ควรจะคิด
ให้ชีวิต มีเหตุผล
คุ้มค่า คำว่าคน
ควรฝึกใน ให้ใฝ่ดี….
… ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ-สมณะไร้นาม…
…๙ มกราคม ๒๕๖๕…