จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๐

…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๐…

…ในค่ำคืนของกลางเดือนมกราคมหลังจากพระอาทิตย์ลาลับไปจากขอบฟ้าเป็นเวลาของดวงดาวที่ได้ทอแสงประกายระยิบระยับบนท้องฟ้าที่ไร้เมฆหมอกบ่งบอกว่าคือเวลาแห่งดาวจรัสแสงลมที่พัดจากชายน้ำนำความเย็นมาเยือนสมณะกลุ่มหนึ่งมองพื้นน้ำข้างลานธรรม

…ในค่ำคืนข้างขึ้นที่เงียบสงบน้อมจิตมาพิจารณาค้นหาสัจธรรมสรรพสิ่งรอบกายนั้นยังคงเคลื่อนไหวแต่สภาวะภายในนั้นกลับสงบนิ่งเห็นความเป็นจริงของการเกิดดับทั้งสิ่งที่เป็นกุศลและสิ่งที่เป็นอกุศลเมื่อรู้เห็นและเข้าใจแล้วจิตก็ปล่อยวาง

…ทุกอย่าง มันเป็นเช่นนั้นเอง…

…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๘ มกราคม ๒๕๖๕…