…จากการเดินทางบนสายธรรม บทที่ ๖๑…
…กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘…
…รณรงค์ให้ใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง…
๐ ยกธรรมกล่าวอ้าง ให้เป็นแบบอย่าง อักษรวิธี
กาพย์กลอนโคลงฉันท์ สิ่งนั้นควรมี
เพราะเป็นของดี มาแต่โบราณ
๐ การใช้ภาษา สืบทอดกันมา ครูบาอาจารย์
เขียนให้ถูกต้อง สอดคล้องกับงาน
เพื่อจะสืบสาน ภาษาของไทย
๐ อย่าได้มักง่าย เพราะว่าความหมาย มันจะเปลี่ยนไป
คิดก่อนจะเขียน จงเพียรแก้ไข
ภาษาที่ใช้ ตามหลักตำรา
๐ คำพูดคำเขียน จงเพียรใส่ใจ ไว้เสริมปัญญา
ภาษาวิบัติ อย่าหัดมาใช้
ไม่ใช่ของไทย มันไม่งดงาม
๐ เตือนจิตเตือนใจ รักษากันไว้ อย่าได้มองข้าม
ภาษาของชาติ ประกาศชื่อนาม
อย่าให้เขาหยาม ภาษาของเรา
๐ ภาษาที่ใช้ คือภาษาไทย อย่าอายใครเขา
สดสวยงดงาม ติดตามตัวเรา
อย่าให้ใครเขา ติฉินนินทา…
…โปรดช่วยกันอนุรักษ์ภาษาไทยและใช้ให้ถูกต้อง…
…ปรารถนาดีด้วยไมตรีจิต…
…รวี สัจจะ – สมณะไร้นาม…
…๑๙ มกราคม ๒๕๖๕…
***หมายเหตุ… บทกวีบทนี้เขียนไว้ในเว็บวัดบางพระเมื่อ ๓ กันยายน ๒๕๕๒ เพื่อรณรงค์ให้คนรุ่นใหม่หันมาศึกษาภาษาไทยและใช้ให้ถูกต้อง เพราะว่าพบเห็นการใช้ภาษาไทยที่ผิดเพี้ยนมากมายในกระดานสนทนาของเว็บฯ จึงขอนำมาเสนอให้ท่านได้คิดพิจารณากัน เรื่องการใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง…